Reality check

Ha!

Ik zal eerst reageren op jullie comments (bedankt daarvoor, ook via FB!).

@Stefanie, ja dat dacht ik ook… die abajo heb ik hier ook nog gedaan ;-) Feitelijk gezien heb ik hier minder mijn best gedaan aangezien ik maar een beetje spierpijn had van mijn dansmoves, in Venezuela konden we 3 dagen niet lopen remember hahaha.

@Ingrid, ik denk dat hier sprake is van een selectie bias! Volgens mij stappen voornamelijk de lange mannen op mij af, maar de mensen zijn hier niet klein, zoals de heuphoogte in Venezuela…Hopelijk komen die zumba lessen hier inderdaad nog van pas!

@Melissa, inderdaad en jullie kunnen natuurlijk meedoen ;-)

@Guido, dankjewel, voor jullie uiteraard hetzelfde gewenst!


Zwerver 2.0

Hij is me nog niet vergeten…helaas. Gelukkig is mijn angst nu omgeslagen in boosheid, daar kan ik wat mee. Toen ik laatst uit de Spar kwam, stormde hij weer op me af en sloeg hij zijn arm over mijn schouder. Ik had het helemaal gehad met hem en riep dat hij van me af moest blijven, ik stond zelfs klaar voor een flinke backkick (toch maar gaan kickboksen…). Ik was er helemaal klaar mee. Ik ga me als zelfverzekerde volwassen vrouw niet laten intimideren door een vervelend mannetje. Basta yá! Waarschijnlijk had mijn brein al een snelle inschatting gemaakt, hij is een stuk kleiner dan ik, weegt de helft van mij en is verzwakt, you got this. Kom maar op. Gelukkig droop hij af, ik was namelijk in staat om fysiek geweld te gebruiken. Zo vervelend als mensen je grenzen niet respecteren, ugh.


Bang 2.0

Ik ben totaal niet angstig aangelegd, ik zit immers alleen in Joburg, maar ik moet bekennen dat mijn stalen zenuwen behoorlijk getard worden hier. Laatst had ik s avonds een uur met Vincent gefacetimed, en ik voelde me helemaal happy. Op het moment dat we de verbinding verbraken kreeg ik een heel naar gevoel, alsof er iemand in de buurt was. En jawel, ik hoor iemand door de tuin sluipen… Reactie 1, verstoppen. Dus ik sluip naar de slaapkamer om vanuit daar proberen te kijken (binnen was het licht aan, dus kansloos voor mij). Daarna hoorde ik iemand zelfs roepen; hello. Oh my god, er loopt iemand door de tuin! Ik voelde ineens een golf van angst opkomen en een gevoel van twijfel. Loopt er iemand door de tuin? Is dit echt zo, of beeld ik me dit in? Ja echt, en ik had geen druppel alcohol op. Maar na herhaaldelijk roepen was het moment aangebroken. Ik wist dat hij er was, hij wist dat ik er was. Reactie 2, klaar voor de aanval. Ik probeerde zo zelfverzekerd mogelijk hello terug te roepen en richting de deur te lopen. Mijn hele appartement is van glas met staal, dus je kunt bijna overal naar binnen kijken. Staat daar iemand in volledig ornaat inclusief kogelvrij vest en pistool voor mijn raam. Het was een mannetje van de beveiliging, hij zei dat het alarm was afgegaan en dat hij polshoogte kwam nemen. Maar ik heb dat alarm helemaal niet gehoord toen ik aan het bellen was. Misschien maakt liefde naast blind ook doof, maar ik durfde met zekerheid te zeggen dat het alarm niet was afgegaan. Dat is namelijk een vreselijk schelle herrie. Ook al was hij (zogenaamd) van het beveiligingsbedrijf, het leek me toch beter om niet open te doen. Hij vroeg om mijn paspoort, dus dat ging ik braaf halen en liet het zien door het glas. Wat geprobeerd heen en weer te roepen door de glazen deur heen hahaha. Ik moest de veiligheidscode zeggen, gelukkig had Nicky die code geappt. Hij zal wel gedacht hebben, daar heb je weer zon blanke schijterd, maar dat interesseerde me niet zoveel. Mijn rare gevoel bleek te kloppen en ik ging er nu weer naar luisteren. Het liep dus af met een sisser, en een aantal jaren van mijn leven…


Met dit in mijn achterhoofd liep ik laatst naar huis, toen ik merkte dat iemand in versneld tempo achter me aan liep. Hij riep ook steeds hey naar me. Ik deed alsof ik dom was (ben ik goed in) en liep z.s.m. door. Komt mijn snelle tred ook nog goed van pas hier. Hij bleef me maar volgen en roepen, dus ik ging als een bezetene proberen zo snel mogelijk achter het stalen hek te belanden. Echt een scenario uit een horrorfilm of nachtmerrie, dat slot proberen open te krijgen terwijl je het gevoel hebt dat iemand op je hielen zit. Uiteindelijk klikte ik net het slot dicht toen hij voor mijn neus stond en ik quasi verrast kon kijken dat hij op mij geroepen had. Hij wilde even melden dat het bezoek van mijn hospita de lampen had laten branden op de parkeerplaats. Dus. Tel bij die paar jaren nog maar wat op. Dit is eigenlijk precies wat ik niet wilde dat zou gebeuren, bang worden om niks, maar ik blijf toch (soms onterecht) mijn gevoel volgen. Het lijkt nu misschien een Western film hier, het grootste gedeelte hiervan zit echter in mijn hoofd. Ik ben hier veel alerter dan thuis, en dat is prima.


Op het werk zijn we een soort 3 musketiers, mijn 2 collega’s en ik. Zij zijn allebei recentelijk gestart, de een als arts en de ander als programma manager. Omdat we geen vaste plek hebben nemen we steeds een andere vergaderruimte in beslag. We hebben het erg gezellig met zijn 3 en, meestal hard doorwerken en soms gezellig wat kletsen. Ik ben erg onder de indruk van het carrière pad van de programmamanager, ze heeft het als hoogopgeleide donkere vrouw niet makkelijk gehad, en toch blijft ze positief. Het begon met het leren van een nieuw woord ‘coconut’. Ze komen uit Kaapstad, maar zij is met haar 20 something dochters hierheen verhuisd voor haar werk. Haar dochter had hier een lokaal gerecht gegeten met koeiendarmen en was daar heel ziek van geworden, waarop haar moeder zei dat ze gewoon een coconut was en dat moest accepteren. Een coconut is iemand die blank van binnen is en bruin van buiten. Haar dochters hebben op ‘blanke’ scholen gezeten waar ze verteld werd dat cornrows, vlechten en afro’s verboden waren, en ze werden gedwongen hun kroeshaar kort te knippen. Vreselijk. Dit was nog de light versie van wat zij allemaal meegemaakt hebben. Hun moeder heeft ze geleerd om buigzaam te zijn voor het goede doel, namelijk een goede opleiding krijgen. Ze heeft me van alles verteld over haar carrière pad, en dat kwam wel binnen. Ik hoop dat het voor de nieuwe generatie beter gaat.


Warning, als je niet tegen heftige of emotionele toestanden kan, kun je de volgende alinea beter overslaan ;-)


De arts, Jackie, is super aardig. Ze werkt als kinderarts en ik mocht met haar mee op kliniek bezoek in Alenxandra (Alex), een grote township in Joburg (net als Soweto). Het plan was om wat klinische dossiers uit te zoeken en data opschoning te doen. Ik ben namelijk met het databestand aan de slag gegaan en ik vond wat dingen die niet kloppen. Ik moet zeggen dat ik het toch wel spannend vond, je weet nooit wat je aantreft in zo’n kliniek. Jackie was ook wat zenuwachtig omdat ze niet veel klinisch werk doet, ze werkt als arts publieke gezondheid en dan zit je voornamelijk in ‘the office’. S Ochtends moest ik met de Gautrain naar haar toe komen, zij zou me van het station halen. Dat ging gelukkig allemaal prima, die treinlijn is super goed beveiligd en er was bijna niemand op het station. Hij is namelijk erg duur…terwijl de lijn gebouwd is om de verbinding beter te maken voor de mensen in het township. De weg naar Alex was al een uitdaging, er ontbraken complete stukken asfalt (zie foto). De armoede is hier wel een flink stuk erger dan de gedeeltes van Soweto die ik gezien heb. De huizen bestonden uit aan elkaar geflanste schrootjes. Wederom overal afval en stank, en mensen langs de weg die er meer dood dan levend uitzagen. De kliniek was goed beveiligd gelukkig, dat geeft een gerust gevoel in zo’n omgeving. Binnen waren wederom ellenlange wachtrijen. Het duurde even voordat de dossiers er waren, dus ik mocht bij Jackie in de spreekkamer zitten. Het was een spreekuur voor zieke kinderen, en die waren er helaas genoeg. Ik schat een stuk of 30 ouders met kind variërend van baby tot puber. Ook een heel aantal kinderen die alleen daar waren. Ze hadden daar niet perse de leeftijd voor, maar vaak waren de ouders overleden of woonden ze ergens anders. Jackie deed het super met de kinderen en met de ouders. Een verkeerde diagnose kan hier fataal zijn, sommige kinderen waren zo ziek dat ze geen week later hadden moeten komen. Veel HIV positieve kinderen, al dan niet getest en bekend met hun status, die allerlei infecties hadden; zweren, parasieten, longontsteking. Er heerst hier een taboe op hiv infectie, en sommige ouders laten hun kinderen niet testen of behandelen uit angst voor de reactie vanuit de omgeving. Ze kunnen bijvoorbeeld uit de klas of uit huis gezet worden. De eerste paar uren heb ik me herhaaldelijk afgevraagd of ik het verkeerde beroep gekozen heb, misschien had ik beter geneeskunde kunnen studeren en hier als arts deze arme kinderen kunnen helpen. Totdat het jongetje met de duimzweer kwam. Dat zag er pijnlijk uit, en het moest open gesneden worden…Dus wij snel naar causalities, oftewel de eerste hulp. Nu zie je in Nederland vast veel heftige dingen op die afdeling, maar het zal in schril contrast staan met wat je ziet in een township als Alex. En daar was ik niet op voorbereid. Het was ook nog feestweekend geweest vanwege een nationale feestdag, kortom veel gewonden. Ik probeerde niet teveel om me heen te kijken, maar er was genoeg bloed en ellende. Uitgemergelde mensen aan een infuus die op een rijtje naast elkaar zaten. En het ergste moest nog komen, de zweer. Hij werd met een mes (geen kleintje) open gesneden vlak onder de duimriem, zonder verdoving. Dat gekrijs van het arme kind was werkelijk schrijnend, en het gehuil van die moeder erbij. Ik kon ter plekke in tranen uitbarsten. Conclusie; ik zou totaal niet geschikt zijn voor dit werk. Deze kinderen krijgen hiv van hun moeder en staan al meteen 1-0 achter in het leven, daarbij worden ze geboren in een township, arme ouders, ongezonde leefomstandigheden. Het zijn dingen die wij weten als Westerlingen, maar ik kan beamen dat als je er met je neus bovenop staat, je het ook voelt. Wat ik heb geleerd die dag is hoe sterk mensen zijn hier. Dan sta je daar met 3 jonge zieke kinderen en een man die pas is doodgestoken, en je gaat door. Je moet door, maar je gaat ook door. Daar kunnen wij veel van leren.


Ik was totaal gesloopt na deze dag. Ik heb ook wat dossiers kunnen doorkijken terwijl zij met de patiënten bezig was, maar eerlijk gezegd vond ik het klinische stuk veel interessanter. Jackie was ook KO en ze vroeg of ik bij haar wilde komen zwemmen, nou graag! En een halfuur later lagen we met haar schattige dochter in het zwembad. Op 10 minuten afstand van de ellende. Het contrast is hier zo groot. S Avonds met Vincent en mn Mutti gebeld, zij was jarig! Het was toch wel fijn om even mijn hart te kunnen luchten over die dag. Ik kan hier uren over door schrijven, maar ik ga er nu mee stoppen. Mocht je meer willen horen, spreek me gerust een keer aan als ik terug ben.


Ik ben een taalpurist, en ik probeer overal waar ik kom wat (of veel) van de lokale taal te leren. Hier ben ik gefascineerd door de Afrikaners (=afstammeling van Nederlanders), hun cultuur, hoe ze eruit zien, hoe ze praten. Mensen spreken hier trouwens veel talen, dat heb ik geleerd van de Uber drivers. Vaak spreken ze hun moedertaal van het Afrikaanse platteland, meerdere andere Afrikaanse talen zoals Zulu, Afrikaans en Engels. Iedereen spreekt hier vloeiend Engels. De Engelse blanken spreken Brits, de Afrikaners hebben een soort Schots accent, en de donkere afrikanen hebben vaak zon typische Afrikaanse tongval. Soms meen ik ook een soort Australisch accent te horen. In Joburg zijn vooral veel Engelse nazaten, terwijl in Pretoria meer Afrikaners wonen. Die komen van origine van de Kaap. Wat wel mooi is, is dat mensen mij hier niet meteen kunnen plaatsen. Ik maak me verder geen illusies dat ik geen Hollands accent heb, maar toch. Ik heb al gehoord Zwitserland, Duitsland en Frankrijk als land van herkomst haha. Als mensen vragen waar ik vandaan kom vind ik het soms wel lastig om te zeggen dat het Nederland is, gezien het verleden. Ik heb gelukkig nog geen negatieve reacties gehad, maar toch schaam ik me voor ons verleden in Zuid Afrika. Wat grappig is, is dat veel mensen hier als stopwoord ‘jáh’ gebruiken, klinkt als Nederlands met Zweedse tongval. Ik vind het zo’n grappig woord. Ook hoor ik veel jóh(blank)/yooo(donker). Laatst was een Afrikaanse een verhaal aan het vertellen en hoorde ik ‘blablabla belachelijk’. Willy zegt vaak whatwhat of this and that. Zelf probeer ik voornamelijk uit mijn woorden te komen. Mijn academisch Engels is goed, maar huis tuin en keuken Engels is toch anders. Hier ben ik de eerste weken wel tegenaan gelopen. Soms stond ik wat te hakkelen of wist ik een bepaald woord niet. Een enkeling versta ik totaal niet, dan moeten mensen het 3 keer zeggen en versta ik het nog niet haha. Jóh!


Ik had beloofd om wat sessies te doen met mijn ‘trainer’ (die wat vond dat ik potential had, haha), dus s avonds op weg naar de sportschool. Eerlijk gezegd had ik lood in mijn schoenen, maarja belofte maakt schuld. Dus op naar de gewichtenhoek…Ik had geluk want er waren nog twee meisjes die in de val gelokt waren, joehoe! We zijn begonnen met squatten met een stang. We kregen alle drie 10 kilo op onze nek, hoppa. Dat vond ik stiekem wel fijn, want ik was bang dat ik meer moest aangezien ik een kop groter en zon 25 kilo zwaarder ben dan die meisjes, maar ik ben de dans ontsprongen. Daarna wilden ze core oefeningen doen…Pfff, het was afzien. Meneer deed het wel even voor en ging vervolgens als een bezetene tellen, we hielden het niet eens vol op dat tempo. Ik ging moe en voldaan naar huis, en hij beloofde me dat ik spierpijn zou krijgen. Vervolgens gingen we afspreken om samen te rennen, en kwamen we tot de conclusie dat we buren zijn! Haha, dat geloof je toch niet. De trainer heet trouwens Wencelot (je komt hier van alles tegen, dat zullen ze ook wel van mijn naam zeggen). Ik doop hem bij deze om tot ridder Lancelot.


De dag erna had ik inderdaad spierpijn, maar niet in mijn benen. Ik had
pijn in mijn buik en in mijn schouders (?). Geen idee wat ik precies gedaan heb, maar het was een goede work-out. In de sportschool hebben we wat rustiger aan gedaan (fietsen en steppen) ter voorbereiding op het rennen van zaterdag. Hadden we meteen gelegenheid om wat te kletsen. Sir Lancelot komt uit Zimbabwe en is, zoals veel jonge afrikanen, naar Joburg gekomen voor carrière kansen. Hij wilt graag personal trainer worden, en doet zelf ook mee aan fitness wedstrijden. Hij had al een aanbod gekregen om naar Dubai te gaan, en op een cruiseschip te werken. Ik heb gezegd, doen! Volg je dromen, daar word je heel gelukkig van, ik spreek uit ervaring ;-).


S Avonds had Rob gevraagd of ik mee ging naar een crafts market, uiteraard! Ik vind het heel leuk om door verschillende delen van Joburg te rijden (gereden te worden..), dan zie ik veel van de stad. De market was wat teleurstellend, hij was heel klein. Ik vond het wel leuk om daar te eten, dus ik had een Ethiopisch gerecht besteld. Dit bracht leuke herinneringen naar boven, ik ben namelijk voor mijn verjaardag een keer met vriendinnen (waaronder Stefanie uiteraard) in een Ethiopisch restaurant geweest toen ik nog in Amsterdam woonde. Je krijgt dan een grote pannenkoek en moet met stukjes daarvan het andere eten oppakken. Je eet dus met je handen, mijn specialiteit haha. Daarna zijn we naar een naastgelegen buurt gegaan waar je ook een uitgaansstraat hebt. Die in Melville heet 7th street, daar ben ik vorig weekend geweest. Het lijkt een beetje op de grote straat in Valkenburg, maar dan met een rauw randje. Die van vrijdag was wat chiquer dan die in Melville. De terrassen waren overvol op vrijdagavond, leuke sfeer.


Zaterdagochtend was het zover, rennen met sr Lancelot. Grappig detail, hij wilde om 5.00 gaan rennen (!). Ik heb hem voor gek verklaard haha. Uiteindelijk om 8.00 afgesproken, dat is voor mij vroeg genoeg. Ik had er al vrij snel spijt van aangezien het heet was om 8.00 s ochtends. Wiens idee was dit ook alweer?! De buurtzwervers vonden het wel grappig dat wij samen gingen rennen. Ik zei ‘pray for me’ en dat vonden ze helemaal hilarisch. Lancelot heeft me trouwens vierkant uitgelachen toen ik zei dat ik bang voor ze was. Volgens hem doen die mannen niks en zijn ze volledig verdoofd van drugs. Ik moest eerder bang zijn voor fitte jonge mannen die je volgen. Ik doe even alsof ik dat niet gehoord heb. De afspraak was 5K en niet teveel heuvels. Het eerste kwartier ging prima, we renden in de schaduw en bergaf (warning!). Het was wel pittig omdat we in de berm renden en er overal stenen of afval lag, en ik regelmatig moest bukken voor takken en struiken. Vervolgens ging het bergop, poehpoeh. Ik kreeg het vage vermoeden dat deze route geen 5k was. Nee, het was 8k. En met bergen. En in de volle zon. Met andere woorden, ik werd totaal gesloopt. Uiteindelijk heb ik een stuk gelopen, ik kreeg geen adem meer. Ik heb mijn best gedaan om niet teveel te klagen (doe ik anders nooit, toch?), gelukkig kon Lancelot hard lachen om mijn scherpe humor. Man, wat was ik blij toen we terug waren. Zelfs het bergop lopen was slopend. Ja, hij zweette ook behoorlijk, dat vond ik wel een geruststelling. Eenmaal thuis wilde ik graag een foto van mijn hoofd maken, van deze heldendaad wil ik bewijs hebben. Ik heb lang getwijfeld of ik hem online moet zetten, maar ik ga het toch doen. Ik gun jullie ook wat plezier namelijk. En nu maar hopen dat hij niet voor altijd op het web blijft zweven…


Het liefste was ik de rest van de dag in bed blijven liggen, maar ik had met Rob afgesproken om te gaan zwemmen. Geen baantjes trekken dit keer want ik had overal pijn, dus we hebben wat gerelaxed. Hij doet een soort urban fitness, ik vergeet het woord steeds, het lijkt op esthetics. Hij doet dan allerlei moeilijke handstanden, zoals op het trapje van het zwembad. Ook kan hij een human flag maken. Ik heb die dag gefungeerd als paparazzi en wat foto’s voor hem gemaakt. Daarna vroeg hij of ik ijs wilde, ja natuurlijk. Vervolgens kreeg ik bij hem thuis super lekker ijs met zelf gesneden fruit. Of ik er ook een brownie bij wilde, ja natuurlijk. Jamjam, ik heb het idee dat hij me al jaren kent muhaha. De rest van de avond ben ik thuis geweest en heb ik uitgerust en geskyped met mn leefste.


Zondag had ik me opgegeven voor een hike in Walter Sisulu’s botanical gardens. De hike begon om 8 en het was een halfuur rijden, dus vroeg uit de veren. De groep werd opgedeeld in rabbits en snails, dat spreekt voor zich. Ondanks dat ik best met de rabbits kan meekomen, heb ik toch voor de snails gekozen. Ik hou niet zo van fanaticos namelijk. De hike was 3,5k heen en 3,5k terug. De snails waren de juiste keuze, aangezien het 3.5 km heel steil omhoog of heel steil omlaag was. In totaal meer dan twee uur erover gelopen (en ik voelde het rennen nog!). Het was prachtig, met een waterval en groene bergen (zie foto’s). De hike stond aangemerkt als moderate, maar hij was eerlijk gezegd alles behalve. Naast het feit dat geen enkel stuk plat was, was het pad ook een ware uitdaging. Het waren alleen maar rotsblokken en stenen, niet mijn sterkste punt. Niemand heeft de weg terug nog gedaan…Onderweg ontmoette ik een aardige vrouw, ze werkt als Pretoria als diplomate, en het klikte meteen. Na de hike zijn we samen koffie gaan drinken en hebben we gekletst. De bedoeling was een gezamenlijke picknick met de groep, maar daar hadden we allebei geen zin in haha. Ze was zo aardig om me thuis af te zetten, super fijn. We hebben nummers uitgewisseld, en ik heb er een vrouwelijke vriendin bij!


Vanmiddag was er salsa dansen in Melville, maar ik ben gesloopt. Na de hike moest ik twee uur bijkomen haha. Een combi van de intensiteit, hoogte en hitte denk ik. Vanmiddag ga ik nog even in de tuin werken aan mijn Zuid Afrikaanse artikelen, dat gaat best prima met een glas wijn erbij (shhht niet vertellen). Vanaf morgen is Anova gesloten vanwege de kerstvakantie. Ik denk dat ik een café ga opzoeken om te werken, schijnt goed te zijn voor de creativiteit. Dit soort plannen heb ik thuis ook vaak, maar het komt er op de één of andere manier nooit van… Lang leve Joburg.


Met kerst ben ik uitgenodigd bij een collega, wederom super leuk. Vooral omdat het een collega was waar ik het niet van had verwacht. Zo zie je maar weer, niet (te snel) oordelen. Iedereen moet een secret Santa gift meenemen, waarschijnlijk gaan we dobbelen. Ik ben erg benieuwd, en ik heb er zin in! Aankomende vrijdag arriveren mijn goede vriendinnen Melissa en Joëlle in Joburg voor een welverdiende vakantie. Daar heb ik nog meer zin in! Superleuk dat ze helemaal hiernaartoe komen om samen vakantie te vieren, heel bijzonder. Mijn nieuwe vrienden kunnen ook niet wachten om ze te ontmoeten. Eens kijken hoe zij het ervan af brengen op de dansvloer ;-).


Zo, dat was hem weer! Genoeg te beleven hier in Joburg. Een echte aanrader als je even iets helemaal anders wilt, van een afstand zie je alles ineens helder. Een verrijking.


Liefs,


Geneviève, oftewel Gennevief (op zijn Engels).