The end

Sanibonani!

Ik spreek tegenwoordig een woordje Zulu (letterlijk ;-)), dat is 1 van de 11 officiële talen in Zuid Afrika. De meeste donkere mensen spreken er minimaal 5, en ik maar denken dat ik een talenknobbel had… Sommige talen zijn aan elkaar verwant zoals Nederlands en Duits, maar veel ook niet. Super knap dus. En het grappige is dat deze mensen het heel normaal vinden om zoveel talen te kunnen spreken, niemand schept erover op.

Bedankt, Stefanie, Ine, Maria en Regine, geniet van het laatste verslag.

Thuis geniet ik volop van de groepslessen in de Polfermolen, samen met de Polfer ladies. Hier ben ik voornamelijk in de fitness aan het sporten. Dat komt door de angstaanjagende namen van de groepslessen hier. Een greep uit het assortiment; cardio-insanity, coreburn, boxburn, en fightnight. Na het bij elkaar rapen van mijn moed ben ik naar shapeshift gegaan, dat klonk het meest vriendelijk. Het was zogenaamd geschikt voor ‘all levels of fitness’, je voelt hem al aankomen. We hadden een leraar die helemaal losging op een soort hardstyle muziek. De eerste helft van de les was nog vol te houden, maar zelfs mijn conditie en die van fitgirl kon de tweede helft niet aan. Het leuke was dat er een soort collectief gevoel van verzet ontstond bij bepaalde oefeningen (heel veel burpees), alle dames bleven rechtop staan. En die leraar maar roepen, haha. Onderschat nooit de kracht van een groep. Helaas bleek ik iets te enthousiast geweest met de oefeningen, er schoot namelijk een stekende pijn in mijn onderrug met als gevolg dat ik nauwelijks kon staan of bewegen. Dit is het resultaat van mijn slechte werkplek waar ik tamelijk wat uren doorgebracht had, met als mokerslag een sportles. Normaal knap ik juist op van bewegen, maar dit was de druppel.


De volgende dag was ik helaas niet op miraculeuze wijze hersteld en kon ik vrij weinig. Snel op zoek naar een fysiotherapeut. Ik vond er één op niet al te grote afstand van mijn huis, en kon ik meteen terecht. De praktijk was gevestigd binnen de muren van de universiteit. Helaas had de Uber driver me aan de verkeerde ingang van de mega grote universiteit afgezet. Gelukkig kon ik er nog en boer-met-kiespijn lach uit persen, en had de beveiliger me door gelaten. Er is hier super strenge security, en normaal gesproken mag je niet naar binnen zonder pasje bij bepaalde ingangen. Volgens de fysiotherapeute had ik mijn rug flink ‘abused’ over een lange tijdsperiode en moest ik die werkplek beslist niet meer gebruiken. Maarja, het is nog maar een paar weken… Met ingetapete rug en pijnstillers zou ik de vliegreis wel overleven. Ze had me nog leuke reistips gegeven en haar 06 nummer voor als ik nog vragen had, lekker informeel Helaas moest ik de braai s avonds bij Remco afzeggen, to be continued.

Reistijd inschatten blijft een uitdaging voor me. Toen ik Joëlle en Melissa ging ophalen van Lanseria airport zou dit volgens Google maps iets meer dan een halfuur duren. In werkelijkheid was het bijna een uur… Dus toen ik dit keer weer naar Lanseria moest had ik op een uur gerekend. Helaas stond het verkeer overal muurvast, aiaiai. Gelukkig had ik een ongeduldige chauffeur die het handig vond om over de vluchtstrook langs de file te racen. Racend tussen de vangrail (2cm links) en de auto’s (2cm rechts) reden we de file mooi voorbij. Ik beleefde een mix van angst, paniek, opluchting en overlevering. Deze mix heeft me vast weer een aantal jaren van mijn leven gekost. Uiteindelijk arriveerde ik een kwartier (!!!) voordat ik moest boarden bij het vliegveld. Gelukkig had ik al ingecheckt en hoefde ik alleen nog door de security. Dat was binnen 10 minuten gelukt, en ik kon nog even koffie halen. Op naar Cape Town! Daar stond Stefanie op me te wachten bij aankomst, en wat was het leuk om haar weer te zien! Het was meteen weer ‘good old times’ door het onderhandelen met de mannelijke taxi chauffeurs. Ze denken twee makkelijke slachtoffers te treffen (jong, vrouw, blank), maar helaas voor hen zijn we meer door de wol geverfd dan we er blijkbaar uitzien, hehe.


We hebben een super gezellige week in Kaapstad gehad. Korte samenvatting; bijkletsen, lekker eten, wijn, en natuurlijk een aantal bezoekjes aan Long Street, de uitgaansstraat van Kaapstad. Enige minpuntje was mijn rug, (maar die deed sowieso pijn, dus ik kon net zo goed wat leuks gaan doen) en het feit dat we een voedselvergiftiging hebben opgelopen. Ik moet zeggen dat samen diarree hebben zorgt voor een intensieve verdieping en absolute verrijking van je vriendschap. We kennen nu alle ins en outs van elkaar, vooral de outs. Gelukkig konden we er ook vaak en veel om lachen, we hebben al zoveel meegemaakt samen (denk 6 maanden Venezuela). Ons ego is flink gestreeld tijdens deze vakantie, zo werden we geschat op 25 jaar, mochten we gratis de bar in terwijl de rest moest betalen, en werden we aangezien voor modellen. We zaten in de lobby te wachten op onze Uber toen er ineens een goddelijk schepsel voor ons stond (uiteraard nog niet half zo goddelijk als Vincent). Hij vroeg of we hier waren voor de casting, en waar de casting was. Casting? Hm, na een korte blik op de lobby kwamen de tot de conclusie dat deze gevuld was met knappe mannen. Vervolgens kwam er ook nog een mevrouw aan ons vragen of we daar waren voor de casting… Uit de Uber stapte wederom een Dolce&Gabanna-reclame man, dus we hebben hem even gewezen waar de casting was ;-).


Nog een leuk verhaal, de Thaise massage. We waren een beetje stijf van het dansen op Zuid Afrikaanse house muziek (grapje, we hebben alleen gekeken), dus we hadden een massage geboekt. Dat was een redelijk aparte ervaring. Een minuut na binnenkomst zat de masseuse al bovenop me. Ik kreeg in chronologische volgorde eerst haar ellebogen en vervolgens haar knieën in mijn rug. Zoals de gemiddelde Zuid Afrikaan zou zeggen ‘aish!’. You much pain in the back? Yes. Can take if off? No. Die tape blijft mooi zitten, al is het maar als visual cue dat ik pijn heb en dat ze rustig aan moet doen. De massage olie was een soort menthol, die werd warm met masseren, maar daarna voelde hij koud aan. Gelukkig maar, want het ‘zjweet brak me uit’. En dat van iemand wiens voetjes even groot waren als mijn handen…Aan het einde nog even een kraak sessie en we waren weer good to go.

En ineens was het weer tijd om afscheid te nemen . Boehoe. Ik voelde me lichtelijk depressief op weg terug naar Joburg. Het was zo leuk geweest, en nu was het voorbij. Bij aankomst in Joburg was het golden hour en ik kon uit een groot raam kijken. Wat een prachtige stad is het toch, het voelde onverwacht goed om terug te zijn in ‘mijn Johannesburg’. Helaas zonder mijn amiga.

Maandag weer aan de bak bij Anova. De eindfase is aangebroken, en moet zeggen dat ik me wat gestressed begin te voelen. Ik wil graag alles wat ik gepland heb af hebben (je moet ambitieuze doelen hebben), en de tijd begint te dringen. Gelukkig lig ik redelijk goed op schema. Het eerste artikel is zo goed als af, en het HIV artikel schiet ook een heel eind op. Ik ben weer met Remco mee geweest naar Pretoria, waar ik meehelp met de begeleiding van een PhD student, en ik de rest van de dag rustig kan doorwerken. Het is heerlijk om af en toe in een andere omgeving te zitten, dan krijg ik weer nieuwe inspiratie. Ik ben 1 werkdag in een soort freelancers café gaan zitten, dat was ook een aanrader. Sowieso voor mijn rug aangezien ik geen 5 dagen achter elkaar meer op dezelfde werkplek kan zitten, maar ook een andere sfeer proeven is erg fijn.


Ik heb een super warm welkom gekregen in Joburg. Remco zei dat verschillende collega’s naar me gevraagd hadden, en bang waren dat ik al vertrokken was. Ik had namelijk geen gedag kunnen zeggen door mijn rugblessure. Vervolgens zwaaide het buurmeisje enthousiast naar me, en kwam mijn buurman vragen hoe het geweest was in Cape town. Ze hadden van Lancelot gehoord dat ik daarheen was. In de sportschool kreeg ik bij de receptie te horen dat ik lang niet geweest was, en fitgirl had nog naar me gevraagd. Zelfs Maxwell had me gemist (of mijn delicious food…), hij had aan Lancelot gevraagd waar ik was. Dat doet wel echt goed allemaal. Het zijn maar kleine vragen en kleine gebaren, maar daarom niet minder waardevol.


In navolging op de rugblessure heb ik bedacht dat ik niet meer 5 dagen achter elkaar op het Anova kantoor kan werken. Meestal ga ik 1 keer per week mee naar Pretoria, dat scheelt alweer. Thuis maak ik vaak een lunchwandeling, even wat frisse lucht inademen en mijn hoofd leegmaken. Hier heb ik dat nog niet gedaan vanwege de veiligheid en de warmte. Bij nader inzien vond ik het vrij veilig eruit zien (hier bestaat geen objectieve maat voor). En op sommige dagen is het al wat minder warm. Dus s middags lekker naar buiten. Al snel trof ik iemand van het bedrijf tegenover Anova met hetzelfde idee. Ik liep een willekeurige kant op, maar mijn wandelgenoot zei al vrij snel dat het daar absoluut niet veilig was. De week ervoor waren in die straat nog mensen overvallen. Eenmaal aangekomen bij ‘het kruispunt’ zagen we twee jongemannen aan de overkant die volgens haar mensen overvallen hadden. Bij overvallers had ik sjofele types verwacht, maar deze mennekes zagen er juist verzorgd en hip uit, zo zie je maar weer. Helaas bleef mijn wandelgenoot steeds staan en ging ze steeds langzamer lopen. Zou ze soms in het complot zitten? Ik had meteen gezegd dat ik geen telefoon of geld bij me had, dat vond ze verstandig. Ik bleef gewoon stug doorlopen, als zij graag overvallen wilt worden prima, maar ik liever niet. Het kruispunt is onderaan de straat van mijn werk, het is vrij groot en onoverzichtelijk met veel bedelaars. Een fervente plek voor car jackings en ingetikte ramen. So far so good, maar dit was helaas de eerste en laatste lunchwandeling voor mij. Toch maar weer op die loopband in de sportschool.


En eindelijk was het zover, mijn moeder en Roger zijn gearriveerd in het mooie Zuid Afrika! Ze hebben meteen de full experience gehad door te verdwalen in de krochten van Johannesburg met hun huurauto. Na twee uur nagelbijten waren ze gearriveerd op mijn werk om de sleutel van mijn cottage op te halen. We hebben een aantal fijne dagen in Joburg gehad met onder andere een bezoek aan een markt, uiteten, en ik heb ze getrakteerd op een Hellfire (whisky met kaneel, doet zijn naam eer aan). Op de markt kwamen we Rob nog tegen, wat een toeval! Op de één of andere manier is hij altijd in de buurt als er bezoek komt. Het hoogtepunt van het bezoek was het wegbrengen van jullie verzamelde spullen naar een krottenwijk in Soweto. Ze waren erg blij met de spullen, en vonden het leuk dat ik jullie verteld heb over ze. Zegt het voort. We kregen nog een rondleiding door een lokale gids, inclusief huisbezoek en bezoek aan de kinderopvang. Het was weekend, dus vrij rustig qua kinderen, maar ik heb er toch nog een paar op de plaat gezet. Dus bij deze nogmaals hartelijk bedankt voor al jullie donaties, ze zijn goed terecht gekomen! Mocht je ooit in Joburg terecht komen, ga zeker een bezoek brengen. Ze hebben ook mijn homeboy Maxwell ontmoet, hij had niets dan goeds over zijn sistah te zeggen, erg leuk. Mijn belager hebben ze niet ontmoet, maar hij houdt zich de laatste tijd verdacht koest. Ik vermoed dat Lancelot met hem gepraat heeft, of dat hij ons samen heeft zien lopen. Laatst belaagde hij een vrouw die voor me liep, en toen hij mij zag deed hij spontaan een stap naar achteren. Als dit zo blijft krijgt hij volgende keer wat kleingeld.

Zondag hebben ze de Soweto fietstour gedaan die ik met Joëlle en Melissa ook gedaan heb. Ik ben gaan sporten en daarna met Lancelot naar het zwembad geweest. Volgens het thuisfront kwam ik 3 tinten bruiner weer terug. Wie weet schop ik het nog tot coloured hier ;-) Ik vind mezelf helemaal niet bruin, aangezien ik bleek af steek tegen de meeste mensen hier haha. Alles is perceptie.

Mijn moeder zei nog; ‘we moeten oppassen, want jij schrijft alles op je blog’. No worries, ik schrijf een hele hoop op deze blog, maar ook een hele hoop niet. What happens in Joburg… ;-)


Met mijn talenknobbel verloopt het nog niet zo soepel hier. Ik denk dat het 24/7 Engels spreken al de nodige energie kost. Ik stond met mijn moeder en Roger bij een drogisterij toen een medewerker ineens Duits tegen me ging praten. Kortsluiting! Ik spreek hier alleen Nederlands tegen Remco, en ik had al een tijd geen dialect meer gepraat, dus ik antwoordde automatisch in het Engels. Vervolgens gingen we weer dialect met elkaar spreken en had de Duitse mevrouw kortsluiting. Huh, dit is toch geen Duits?! Verder spreek ik een aantal woorden Shona, een taal uit Zimbabwe, geleerd van mijn buurman. In ZA wonen en werken veel mensen uit ‘Zim’. Zo ongeveer elke Uber driver in Kaapstad kwam uit Zim, en ik heb even kunnen showen met mijn ‘makasimba here’. Ze vonden het allemaal even leuk. Gisteren had ik een braai bij Remco thuis, samen met andere collega’s. Hier kan ik wel aan wennen, de hele avond buiten zitten, wijn drinken, en braaien; het goede leven. Op de terugweg had ik een Uber driver die mijn naam perfect uitsprak. Ik zeg vous êtes de Congo! Heb ik ook nog even wat Frans kunnen oefenen, hij was onder de indruk (het was vrij minimaal eerlijk gezegd). Ik heb in een ver verleden Frans 2 gehad, komt dat Frans-hoofd toch nog van pas Carola ;-). Vincent en ik hebben een duidelijke rolverdeling in het buitenland, hij spreekt Duits en Frans, ik neem Engels en Spaans voor mijn rekening.

En ineens was het laatste weekend in Joburg aangebroken. Vrijdag had ik lang doorgewerkt, dus ik was s avonds erg moe. Na het werk heb ik nog een snelle duik genomen in het zwembad, heerlijk mijn hoofd was daarna voor een groot deel leeg. s Avonds heb ik een halve film gekeken met Lancelot; hij heeft een harddrive met films en ik heb een werkende laptop, een winwin situatie. Geen hardlopen zaterdag ochtend want ik was toe aan wat uren slaap. Stones, de beruchte kroeg, had twee avonden highlife gehad. Blijkbaar zijn er veel studentenfeesten aan het begin van het studiejaar, en mensen hadden salaris gekregen, dus dan gaat het helemaal los. Niet vergelijkbaar met Nederland, er is een invasie van dronken mensen in het hele gebied rondom de kroeg. Ronkende auto motoren (met koppeling in heel veel gas geven, ik snap dit nog niet), schreeuwende mensen, ruzie, politie etc. Ik heb uitgeslapen tot half 8, dat is hier lang…Daarna had ik met een collega afgesproken die letterlijk 1 straat verderop woont. We zijn in het park bij de uni gaan wandelen met haar hondje Oscar, super leuk. Ik heb een rondleiding door haar huis gekregen, inclusief zwembad en mooi uitzicht op de Koppies. Vervolgens nog even naar de kleermaker geweest. Ik heb in Kaapstad stof gekocht en hij ging een jurk voor me maken. Deze was veel te groot, maar hij zei dat de stof krimpt in de was. Dat was inderdaad zo, maar hij was nog steeds te groot, dus hij gaat hem wat innemen. Ik wil Maxwell nog graag in het nieuw steken voordat ik wegga, dus ik had hem naar zijn maat gevraagd. Op naar het winkelcentrum! Ik moet zeggen dat het vrij lastig is om kleren uit te zoeken voor iemand die je niet kent. Gelukkig had ik wel een aanwijzing, hij wilde een blauwe broek. Maat 34 zag er echter mega groot uit, ik zou er zelfs in passen. Ik weet niet in welk vorig leven hij maat 34 had, maar dit ging niet werken, vooral niet zonder riem. Uiteindelijk ben ik op maat 28 uit gekomen. Ik heb voor hem een donkerblauwe jeans en een bordeaux rode polo gekocht, en ik was voor mezelf ook goed geslaagd…Daarna wederom een duik in het zwembad, dit ga ik missen!

Een paar dagen later liep ik over straat, en wie zie ik daar staan. Maxwell in zijn nieuwe hippe outfit! En wat zag hij er cool uit, alles paste perfect. Al meende hij dat de broek te kort was, als excuus om hem op half zeven te laten hangen. Nouja, je moet wat swag hebben als dealer. Hij was er zo blij mee, ik kreeg zelfs een knuffel…nu gaat het gebeuren. Maar gelukkig stonk hij totaal niet, en ik voelde me meteen schuldig dat dat mijn eerste gedachte was bij zijn vriendelijke gebaar. Zijn zwever vrienden wilden me drugs aansmeren en hij werd zelfs een beetje boos op ze. Ze moesten me met rust laten; no no no, stop, she doesn’t smoke. Mijn ontroering was compleet.

s Avonds op stap met Respect. We zijn extra vroeg gegaan omdat we vorige keer het dansen gemist hadden. Hij stelde voor om naar Maboneng te gaan, dat ligt in het centrum. Het centrum (CBD) is een no go zone in Joburg, maar er zijn een aantal uitgaansgebieden die in het weekend relatief veilig zijn. Het was nog best een stuk rijden, en onderweg was van alles te zien. Laat ik zeggen dat ik blij was dat we geen panne hadden onderweg. Het was wel de moeite waard, this was something else. Ik kan het niet goed beschrijven, maar het was een grote club/restaurant/café, met een bovenverdieping en een podium. De sfeer was top, iedereen was uitgelaten (payday!). Waarschijnlijk ook omdat er redelijk wat alcohol vloeide. De mensen hier laten zich volledig gaan, heerlijk. Tijdens het afro house uurtje heb ik weer mijn ogen uitgekeken, werkelijk iedere Zuid Afrikaan kan dansen. Er was een jongen die lang en dun was, dat zag er geweldig uit, die armen en benen waren overal. Er kwam nog een meisje naar me toe om te vragen waar ik vandaan kom. Nederland, dat dacht ze al, want ze had een Nederlandse vriend en die leek op mij. Ik had laatst ook al soortgelijke ervaring in de supermarkt waar een half Engels/half Ierse man vroeg of ik uit Nederland kom. Hij had daar jarenlang gewerkt. Het is nu officieel bevestigd, ik heb blijkbaar een Hollandse kop…
De DJ in Maboneng stapte even later over op gewone house muziek, dus we zijn terug gegaan naar Melville. Je kunt in Maboneng s avonds niet zo makkelijk over straat om van café te wisselen, waarschijnlijk ook omdat ik blank ben. Het aantal blanke mensen die avond was op 1 hand te tellen. We trokken ook wat aandacht als ‘mixed couple’. In het volgende café waren bijna alleen maar coloured people, die vonden ons maar wat interessant. Volgens Respect lieten wij ze eraan herinneren waar ze vandaan komen, haha ik vond het wel een grappige theorie. Natuurlijk zijn we weer geëindigd bij de gay bar liquid blue, de naam zegt genoeg. Poging 2 op de Afro house, het blijft helaas te hoog gegrepen voor mij. Ik ben er die avond eindelijk achter gekomen wat omunye phezo komunye betekent! Het nummer werd gedraaid en Respect vroeg of ik wist wat het betekende (nee dus, verassing), het betekent iemand bovenop iemand, vrije vertaling voor…. Ik zei my mothers friend (=jij Ingrid!) wanted to know what it means. Hij zegt tell her it means beautiful river, muhaha, ik denk dat Ingrid en alle andere lezers de echte betekenis wel aan kunnen. Dus misschien niet te hard meezingen ;-)

Zondag de laatste keer sporten bij Zone fitness . Samen met buurman de alcohol eruit gezweet (ik dus, hij drinkt niet). Na een middagdutje weer naar het zwembad gegaan, en s avonds had ik voor hem gekookt. Nu zijn mijn laatste 3 werkdagen aangebroken. Afgelopen vrijdag tijdens de public health meeting had ik mijn ‘afscheid’ gehad. Het leek mij een goede gelegenheid omdat de meeste collega’s daar aanwezig waren. We konden allemaal niet geloven dat de 3 maanden al voorbij zijn, de tijd is echt gevlogen. Ik heb een fijne tijd met ze gehad, iedereen was even aardig en behulpzaam. Ik had een karamel taart gekocht, en die viel goed in de smaak. Dat was nog even spannend want ik had hem te voet gehaald. Een collega had me zien lopen en vond me erg adventurous, tja je moet er wat voor over hebben. Ik had uiteraard niks waardevols bij me, geld en pinpas veilig weggestopt, en een papieren route beschrijving, lekker old school! In de supermarkt was er load shedding, dat betekent stroom uitval. Gelukkig gebeurde het toen ik in de winkel stond, dus de taart was nog koud. En gelukkig had ik ook cash meegenomen, want pinnen ging niet meer. De laatste tijd is er vrij veel load shedding. Op het werk heb ik vaker geen dan wel internet gehad de afgelopen twee weken. Wat hier wel luxe is, is iemand die de hele dag schoonmaakt, afwast en prullenbakken leegt. Ze komen zelfs gebruikte kopjes bij je bureau ophalen. Het is super schoon hier, en de tuin is perfect onderhouden. Het enige nadeel daarvan is dat er altijd wel ergens schoongemaakt wordt; wil je iets uit de koelkast pakken, is de vloer net gedweild, daar ga je echt niet doorheen lopen! Dweilen is wel een ding hier in ZA. Er wordt veel en vaak gedweild, het liefste op een plek waar de meeste mensen langs lopen, bv voor de kassa of in een druk gangpad. Er wordt dan een aantal m2 gedweild en vervolgens staat er iemand 10 minuten met een bord boven te wapperen. Of er wordt midden in de week een drukke snelweg afgezet voor maintenance, het gevolg is een complete verkeerschaos. Niet altijd logisch voor de efficiënte Europese mens, maar van de andere kant, waar maken wij ons constant druk om? Ik heb hier zoveel leuke gesprekken gehad met mensen, en de rode draad voor mij was niet zoveel stressen, alles komt goed. En dan te bedenken dat mensen hier waarschijnlijk veel meer hebben om over te stressen dan wij. Maar toch zijn ze vrolijk, aardig en relaxt. Het is een andere levenshouding. Ik ga proberen om dit thuis vast te houden.

Nog meer wijsheden? Enjoy life , misschien niet op het niveau dat mensen hier doen haha. Maar toch, het leven is kort, en het is zonde om tijd te verspillen aan stressen of in een situatie te blijven hangen waarin je niet gelukkig bent. Een tijd in het buitenland vertoeven helpt daarbij enorm, en ik kan jullie dit van harte aanraden. Volg je hart, ook al zal niet iedereen blij zijn met je keuzes. Zo, klaar met het gezwets. Ik vrees dat dit mijn laatste update wordt, en ik hoop dat jullie ervan genoten hebben, ik in ieder geval wel. Het is een raar idee dat zoveel mensen mijn ‘dagboek’ gelezen hebben (n=1764 views op moment van schrijven), maar ook een manier om jullie allemaal op de hoogte te houden zonder dat het mij heel veel tijd kost. Schroom niet om mij (live) te vragen als je meer wilt weten over wat dan ook.

Binnenkort is Vincent er, ik kan niet wachten . Volgens mij ben ik dit keer geen 10 kilo aangekomen (Venezuela…), dus hij zou me nog moeten herkennen. Dit weekend hebben we nog een dag met zijn 4’en en daarna gaan we samen 3 weken op welverdiende vakantie in het prachtige Zuid Afrika. Op de planning staan een bezoek aan Johannesburg (Hellfire!), Drakensbergen, de Garden route met de nodige stops en als afsluiter Kaapstad. En denk maar niet dat je ons huis kunt komen leeghalen, wij hebben een fijne housesitter, bedankt Jos. Eind maart ben ik weer terug, en dan kan ik eindelijk mijn kersverse nichtje gaan bewonderen.

Zoals mijn schoonmoeder Maria het mooi verwoordde: ‘partir c’est mourir un peu’, maar waar de ene deur dichtgaat, gaat de andere open.

Maitabasa,

Geneviève.