Let's go!

Ha!

Daar ben ik weer…dit keer in Zuid Afrika! Exact 10 jaar na mijn Venezuela avontuur (genevieveinvenezuela.waarbenjij.nu).

Waar zijn die 10 jaar gebleven…Een snelle update; vlak nadat ik mijn master diploma heb gehaald, ben ik aangenomen als onderzoeker bij de GGD Zuid Limburg, in samenwerking met Universiteit Maastricht. Ik ben begonnen bij infectieziekten (Q koorts om precies te zijn), maar vrij snel ben ik overgestapt naar SOA (seksueel overdraagbare aandoeningen ;-)). Vervolgens heb ik een promotie traject afgerond, en ben ik sinds december 2015 officieel Doctor.

Ook heb ik in die 10 jaar de liefde van mijn leven ontmoet; Vincent <3 We zijn nu bijna 7 jaar bij elkaar en wonen 4 jaar samen in het pittoreske Valkenburg. Maar, bloed kruipt waar het niet gaan kan…en ‘het buitenland’ bleef in mijn gedachten. Helaas is dit binnen mijn PhD traject niet gelukt, dus nu is het ideale moment om te gaan. Het heeft 3 jaar geduurd voordat ik eindelijk subsidie gekregen heb, maar het is gelukt! Uiteraard steek ik er zelf ook veel verlof, geld en energie in. En die lieve Vincent gunt mij dit ook nog van harte, hoe kun je het treffen.

Here comes the plan! Ik ga onderzoek doen naar HIV bij kinderen, om precies te zijn of de behandeling (ART; anti retrovirale therapie) aanslaat en het virus onderdrukt wordt. Dit gebeurt soms wel en soms niet, en ik ga bekijken bij welke kinderen dit wel/niet gebeurt en welke risicofactoren daarbij horen. Daarnaast hebben we nog een experimenteel project over syfilis bij mannen die seks hebben met mannen, meer mijn straatje, omdat daar weinig over bekend is in Zuid Afrika. Dit alles ga ik samen doen met Prof Remco, die zo vriendelijk was om op héél korte termijn dit idee te bedenken zodat ik in het weekend de aanvraag kon schrijven, en hem de week erna heb ingediend. In juli kwam het verlossende woord en we hebben gepland dat ik van december t/m februari naar het Anova Health Institute in Johannesburg kom! Dat komt perfect uit want dan is het hier zomer, wat een toeval ;-)

Dat lijkt in eerste instantie heel ver weg, maar wederom, voordat je het weet is het zover. En dat gaat niet zonder slag of stoot; een visum regelen, overdracht op het werk en afscheid nemen. Te beginnen met het visum, wat een ellende. 4 keer op en neer geweest naar Den Haag (schade; tijd en verlofuren), maar het ergste was de frustratie. Ik dacht dat het wel zou lukken als ik me precies aan de regels hield (daar ben ik normaal gesproken wel goed in…), maar helaas werkt het niet overal zo. Gelukkig is het na de 3e keer wel gelukt (4e keer is persoonlijk ophalen), met dank aan Remco die een sh*tload aan dingen heeft opgestuurd. De aanhouder wint! (ik hou van spreekwoorden)

De weken voor mijn vertrek ben ik al begonnen met spullen klaarleggen en inpakken, alleen voor een misplaatst gevoel van controle haha. Van mijn lieve mutti en Vincent heb ik een tablet gekregen (!!!), zodat ik met hen en mijn oma kan video bellen. Wat een geweldig cadeau, ik was volledig overvallen. De allerlaatste week ben ik nog een week op congres in Malta geweest, en is Vincent op de valreep nog langs gekomen, wat geweldig leuk! Ook heb ik van mijn onderzoeks collega’s cadeautjes gekregen en een lieve kaart. En met mijn sportvriendinnen heb ik een gezellige avond gehad, wederom met een cadeau. Wat een verwennerij, ik ben erg blij met zo’n mensen om mij heen!

In tegenstelling tot de voorafgaande weken, ik voelde me prima en enthousiast, heb ik mijn laatste dag in Nederland doorgebracht als emotioneel wrak. Dan komt alle opgebouwde spanning eruit en heb ik me herhaaldelijk afgevraagd; waarom doe ik dit? Wil ik dit wel? Waarom doe ik dit? Als kers op de taart bedacht mijn koffer zich om op de laatste dag, nadat hij volledig en minutieus ingepakt was (strategie Jeanine), om kapot te gaan. Dus snel naar Heerlen om een nieuwe te halen, waren de winkels dicht tot 13.00 (het was 11.30…). Dus ik vond het wel geoorloofd om een extra groot koffer te kopen. Naast mij steekt hij toch klein af ;-) Vervolgens lukte s avonds het online inchecken voor de tweede vlucht niet en was van de laatste ‘rustige’ avond niks meer over. Ja, Vincent heeft wat met me te stellen gehad. Normaal ben ik geduldig en niet gek te krijgen, nou daar was weinig van over.

Dinsdag 27 november op naar het vliegveld. Ik had als briljant plan om een survival pakket in mijn handbagage te doen, voor het geval dat mijn koffer kwijt zou raken. Bij het inchecken bleek dat ik beide koffers kon inchecken, dus last minute nog alles omgooien naar mijn rugzak. Tot zover de reservekleren etc. Volgens de balie mevrouw kon ik in Londen zo doorlopen naar de andere gate en daar mijn nieuwe boardingpass krijgen, dus ik was gerustgesteld. Nog een laatste kop koffie…en wie zaten daar als verassing…Jos en Melissa, onze (super) goede vrienden! Wat een verassing (en wederom huilen), echt super dat ze dit voor mij gedaan hebben. Daarna weer janken bij de gate, en door de security. Ik mocht gelukkig doorlopen ondanks dat ik de gezombieficeerde versie van mijn pasfoto was.

De horrorvlucht

Veel zakenmensen op de vlucht naar Londen, lekker rustig, heerlijk daar hou ik van. Helaas werd ik snel uit mijn droom geholpen…vertraging vanuit Londen, dus mijn vlucht was ook vertraagd. En ik had maar twee uur om over te stappen. In het vliegtuig ook nog een halfuur moeten wachten voor een startplek. Ik maakte me op dat moment nog geen zorgen, ik had nog een uur en de stewardess had gezegd…We landden in terminal 5, welke centraal zou liggen, dichtbij de andere terminals volgens de steward. Nu ging er een lampje branden. Ik moest dus met een bus naar terminal 5 voor mijn vlucht naar Johannesburg. Heathrow is groot, dat heb ik geleerd in de pendelbus, toen ik na 10 minuten dacht dat we er waren reden we nog een soort snelweg (!) op, 20 minuten later bij terminal 5 gearriveerd. Keep calm and, nee dat lukte niet meer. Als echte Hollandse zorgen dat ik als eerste uit de bus was en doorlopen. Kom ik in de terminal, staat er een super lange rij voor de balie van British Airways. En ik moest nog een boarding pass hebben. !@#$%. Na 2 minuten in de rij gestaan te hebben was het me duidelijk dat dit niet ging werken en ik mijn vliegtuig zou missen. Dus dan maar richting security, jaja daar moest ik óók nog doorheen, ik weet niet wat die vrouw in Düsseldorf verzonnen had. Maar zonder boarding pass mag je niet de security door. Dus ik heb mijn beste beetje voorgezet bij de douane beambte, dat was gelukkig een man hahaha, en ik mocht door! Snel naar de balie van Virgin voor de boarding pass, daar stond niemand in de rij, hallelujah! Maar… (niet te enthousiast), er verscheen een rode lamp bij het inscannen van mijn paspoort. Problemen met het visum. Ik geloofde het zelf ook niet, bloed zweet en tranen en dan klopt het nóg niet. En dan word er iemand bij gehaald. En nog iemand. En nog iemand. In totaal waren er 5 mensen met mijn casus bezig, ik voelde me wel belangrijk. Ik moet zeggen dat de dames en heer van Virgin heel vriendelijk waren. Ze zei don’t panic, we will get you on the flight. Don’t panic? Ik dacht dat ik mijn poker face op had, maar blijkbaar was het mijn panic face. Na een aantal telefoontjes naar de Zuid Afrikaanse ambassade mocht ik eindelijk door. Snel een fles water kopen en naar de gate. Gate 20 ‘boarding’ stond op het bord, dus ik begon te lopen, en te lopen, jaja Heathrow is groot. Toch nog eens kijken op het volgende bord of het wel echt gate 20 is voordat ik verkeerd loop, staat er ‘gate closing’ op het bord. Rob Geus zou zeggen, daar word je niet vrolijk van, en ik kan dit alleen maar beamen. Dus dan maar rennen. En dan ben je blij met een conditie, en lange benen, en adrenaline. Ken je die platte roltrappen in héél lange gangen? Daar moet je eens overheen rennen, is lachen, vooral als je tussen twee banden moet wisselen plus een tas van 10 kg op je rug. Ik wou dat ik het op film had. En toen was daar de allerlaatste gang met een steward die zei hurry (haha), I am closing the door, en dan heb je op een haar na je vlucht gehaald. Zo, daar moest ik even van bijkomen in het vliegtuig. Hoeveel geluk (of pech) kun je hebben? Ik heb voor het eerst ooit geslapen tijdens een nachtvlucht.

Die Britse stewardessen zijn wel een vak apart moet ik zeggen, 3 lagen make up is vereist, evenals een donut in de haren; bigger is better. En er zat een leuke gay bij, dus mijn dag was weer goed. Heerlijk eten gehad (ik hou van eten, dus hier ga je nog veel over lezen). Waarschuwing; curry is pittig. En ik kan zo goed tegen pittig eten. En ik had gelukkig nog geen opgeblazen hoofd (krijg je een hendig dieke kop van auwieje!). s Ochtends konden we kiezen uit wafels en full English breakfast. Ik had wel honger, dus dan maar the English breakfast! En hij stelde niet teleur. Na landing door de douane, daar werd weer vervelend gedaan over mijn visum, en het enige wat ik kon doen was vervelend terug kijken. Zo! Mijn koffers waren er snel gelukkig en toen op naar Willy. Remco had geregeld dat Willy mij op kwam halen, heel erg fijn op dag 1. De beschrijving was; ze is even lang als ik. Voor de zekerheid nog telefoonnummers uitgewisseld maar Willy was overtuigd dat hij mij zou vinden. En dan loop je naar buiten, geen bordje met mijn naam (je moet iets te wensen hebben), en geen Willy. En dan probeer je zo zelfzeker mogelijk te kijken, maar daar ben ik helaas niet voor geslaagd aangezien er x aantal mensen op me af kwamen of ze konden helpen haha. Dan maar even wachten op Willy, niet meteen op je telefoon kijken, Willy zoeken (hoe ziet Willy er uit?!). Dat heb ik 5 min volgehouden, toch maar Willy bellen. Ineens staat daar een mannetje naast me, maar hij neemt zn telefoon niet op dus ik vertrouw het niet. Nadat ik ophang blijkt het toch Willy te zijn! Hij wist dat ik hem aan het bellen was, en dan maar blijven staan en mij laten afzien…ik mag hem nu al.

Willy heeft me afgezet bij mn airBnB, en we zijn ook nog even gaan pinnen. Mn appartement zag er goed uit, ik heb meteen mn spullen uitgepakt. Vervolgens nog even geslapen en daarna boodschappen gaan doen. Volgens mn landlady kan ik gerust alleen over straat overdag, je moet alleen niet met je Iphone in je handen lopen. Wat doe je dan? Telefoon thuis laten? Meenemen? Ja, ik neem jullie even mee in de wereld van twijfels. Ik vond het wel opvallend dat er voornamelijk mannen op straat hangen, niet heel geruststellend, maar ik moet zeggen dat de mensen (en mannen) wel vriendelijk zijn. En ja, ik ben ook 1 van de weinige blanken in deze buurt, maar dat vind ik niet intimiderend zoals de hangmannen. Ik heb maar vriendelijk gedaan tegen de buurtzwervers, we gaan elkaar nog vaker zien…Grappig detail is dat jam hier in een blik zit, dat wilde ik even melden. s Avonds ben ik gaan eten bij Remco, vrouw en kinderen, dat was erg gezellig. Meteen wat Zuid Afrikaanse wijn geproefd…

En donderdag, meteen aan de bak! Je bent gemotiveerd of niet ;-) Dat bewaar ik voor de volgende keer, aangezien dit al een epistel is geworden. Laat een berichtje achter vind ik leuk , en als je zelf ook in Joburg zit, ik ben nog op zoek naar vrienden!

Heel veel groetjes uit het lekker warme Zuid Afrika (25-30 graden, om jullie even jaloers te maken)!

Geneviève.