15 minutes of fame
Door: Geneviève
Blijf op de hoogte en volg Geneviève
07 Februari 2019 | Zuid-Afrika, Johannesburg
@ Stefanie, yo tambien!
@ Ingrid, Oh, ik heb de clip niet eens gekeken, niet handig. Ik zal volgende keer een vrouwvriendelijke clip uitzoeken ;-) Met dansende mannen uiteraard!
Hier gaat nog steeds alles goed. Ik zit inmiddels al op twee derde van mijn werktijd, boehoe . Uiteraard mis ik jullie allemaal, maar verder mis ik vrij weinig eerlijk gezegd. Zelfs mijn eigen bed niet! Dat had ik wel verwacht. Het leven in Johannesburg is zo slecht nog niet. Laatst zat ik op een doordeweekse avond in de tuin van een Italiaans restaurant heerlijke pizza te eten met Nicky (hospita) en een groep vrienden van haar. Korte broek aan, flipflops (het was nogal spontaan..), heerlijk weertje. En ondertussen ontving ik de ene na de andere sneeuwfoto van het thuisfront. I feel for you. Ik moet wel toegeven dat het de afgelopen weken wat ‘frisser’ was, tussen de 20 en 25 graden. Brrr ;-) ik heb zelfs mijn sneakers aan gehad, en een vest s avonds! Het moet niet gekker worden.
Op naar Soweto! Vorige keer dat ik daar was hebben Joëlle, Melissa en ik een fietstocht gemaakt, nu was ik weer naar de kliniek, in Chiawelo dit keer. Ik was op pad met twee artsen, en we gingen wat klinische files doorspitten. Tijdens het analyseren van de dataset was ik wat rare dingen tegen gekomen, en dit gingen we nu checken. Het was voor mij even wennen aangezien ik bij de GGD het datamanagement van de SOA doe, en bedenk wat er moet gebeuren en hoe. Mijn eigen one woman show dus. Nu ging ik mee om te helpen, omdat dit een onderdeel van hun routine werk is. Dus we gingen met zijn drieën aan de slag, en ik heb mijn best gedaan om een stapje terug te doen. Naast het data cleanen gaat het hier ook om het klinische stuk, wat waren de labwaarden van de patiënt, hebben ze de goede behandeling gekregen, moet er nog wat gebeuren etc. Ik kan alleen de simpele dingen, zij deden het geavanceerde werk. We zijn bijna de hele dag bezig geweest, lekker in een hokje zonder ramen en airco. Ik was s avonds niet meer in staat om te gaan sporten.
De zwerver en ik, hij heet Maxwell, zijn inmiddels matties geworden. Hij wist zelfs mijn naam nog de volgende dag! ‘You good? Going for a walk Geneviève?’ Ik geef hem regelmatig een bord eten, en hij vindt alles even delicious. Ik maakte me wel lichtelijk zorgen toen ik een keer wel het bord, maar niet de vork terug kreeg. Straks belandt die vork tussen de ribben van een andere zwerver… gelukkig kreeg ik hem een paar dagen later alsnog terug. Zonder bloed! Maar met smurrie, de hele vork zat onder een plakkerige substantie met korrels. Ik wil jullie even meenemen in mijn wereld met deze levendige beschrijving. Die vork brandde in mijn hand toen ik ermee naar huis liep, wat zat er in hemelsnaam op?! Ik heb het probleem wederom letterlijk en figuurlijk opgelost met kokend water. Ook niet gebruikelijk voor rasta om hem zo terug te geven, normaal is alles ‘afgewassen’. Wat zat er op die vork? Kun je heroïne bereiden met een vork? Heb ik hem ooit een lepel gegeven? Domdom, niet over nagedacht. Ik ga maar gewoon uit van het goede in de mens, hij zal toch geen rare dingen doen met mijn servies? Laatst had ik weer een aantal dagen op mijn bord moeten wachten. Hij kwam schoorvoetend naar me toe met een schuldige blik op zijn gezicht; het bord was kapot. Iemand had zijn zak hard weggezet en toen was het bord gebroken. Hij voelde zich heel schuldig en wilde een nieuw bord voor mij kopen, dat heb ik uiteraard afgeslagen. Ik heb wel zelf een nieuw bord gekocht. Hij loopt altijd rond in sjofele kleren, dus ik zou hem graag een nieuwe (lees tweedehands) outfit aanbieden. Enige probleem is zijn bodytype, niet heel gebruikelijk. Hij is heel lang en heel dun. Dus wederom een oproep, ben of ken jij een schmallie (XS) van minimaal 1.90m lang? Heeft die persoon nog een oude lange broek en/of T-shirt liggen? Ik zou hem graag blij maken hiermee. 1 stuks is voldoende aangezien hij op straat leeft en geen opslag mogelijkheid heeft.
Uiteraard ben ik nog lekker aan het sporten. Ik begin zelfs al een aardige biceps en triceps te zien. Vorige week heb ik mee getraind (lees poging tot) met een echte fitgirl. Leuk om eens wat andere oefeningen te doen. Ze is elke dag daar, dus we zien elkaar regelmatig. Op een gegeven moment zei ze dat het wel genoeg was geweest, omdat mijn husband anders met een kreupele vrouw zou zitten. Voordat ik het in de gaten had zei ik, welke husband? Ze zal wel denken die is lekker geïntegreerd hier. Mensen houden er namelijk regelmatig een side chick of dude op na, naast hun vrouw of man. Fitgirl doelde op mijn ‘trouwring’, die werkt als een tierelier (haha). Ik vergeet zelf vaak dat ik hem om heb omdat ik hem 24/7 draag. Dat is echt een gouden tip. Laatst had ik een interessant gesprek met de Uber driver. Ik vroeg hoe het ging en toen kreeg ik een spraakwaterval over zijn vreemdgaande vrouw. Alle details gaf hij prijs, volgens mij was hij ten einde raad de arme man. Zijn zoon was puberleeftijd en kreeg dit hele gebeuren ook mee, heeft hij meteen het goede voorbeeld gekregen…
Lancelot en ik hebben twee gespreksonderwerpen: sporten en eten. Wat gaan we vandaag doen in the gym en wat ga jij eten vandaag. Ons eetpatroon is nogal verschillend, kort samengevat mijne is vrij divers met in ieder geval groenten, zijne rijst of pap met kip, een enkele keer met bonen. Ik had hem laatst na zijn werk wat van mijn chili con carne gegeven, en hij had beloofd om ook eens voor mij te koken. Afgelopen week was het dan zover. Hij was alleen de groenten vergeten… dus die moest ik nog in de supermarkt gaan halen. Helaas was mijn aardsvijand weer aanwezig en hij was bijzonder irritant. Ik kan ook vrij weinig hebben als ik honger heb. Fijne combinatie dus. Hij ging steeds voor me staan zodat hij de weg blokkeerde en ik niet door kon lopen. Argh. Kortom, er kwam stoom uit mijn oren toen ik weer thuis gearriveerd was (al maakte de kokende man het iets minder erg), en Lancelot zou eens met hem gaan praten (‘praten’?). Misschien had ik beter niks kunnen zeggen, maar ik was total aufgeregt. Op het menu stond het traditionele pap met soep, dat is een soort saus met vlees, uien, tomaat en mijn toegevoegde groentes. En je moet het met je handen eten, toevallig mijn specialiteit. Die pap is een soort harde puree van maïsmeel, best lekker, maar vrij smakeloos om zo te eten. Dus je pakt een bal pap en doopt dat in de saus, erg avontuurlijk en lekker. Ik heb me al laten ontvallen dat hij elke week wel mag komen koken muhaha.
Afgelopen weekend ben ik met Lancelot naar het zwembad geweest, hij was er nog nooit geweest. Dat was ook nog een belevenis. Het begon al bij de weg ernaartoe. Bij mij om de hoek is namelijk een befaamde nachtclub genaamd Stones. Vanaf donderdagavond is het highlife, ja het gaat er ruig aan toe hier. Mensen feesten en drinken dan ook op straat, en het restant sterke drank wordt wel eens gedoneerd aan de zwevers. Vrijdag zat er dus een zwerver laveloos met een fles sterk drank op de grond. Toen we langsliepen bazelde hij ‘Wow, great body’. En denk maar niet dat hij het over mij had haha, nee hij was volledig gehypnotiseerd door Lancelot. Hij raakte er niet over uitgepraat, en ik vond het wel grappig om er nog een paar schepjes bovenop te doen. Look at him! I know, he looks great, hey (ik praat al zuid Afrikaans). Wow look at that body, duimen omhoog. Hehehe, Lancelot was ondertussen aan het proberen te verdwijnen in een denkbeeldig gat. Bij het zwembad bleek dat er een traditionele Afrikaanse familie aanwezig was. En dat zijn meestal nogal wat mensen, een stuk of 15 minimaal. Je hebt vast veel nette Afrikaanse families, maar dit was typo aso. Zelfde soort als in Pilanesberg Joëlle en Melissa…Ze waren zich midden op de dag lekker aan het volgooien met allerlei drank. Er waren ook kinderen bij… Het grappige is dus dat deze mensen afstammen van Nederlanders en ze vaak ook typisch Nederlands uit zien, maar ze zien meteen dat ik niet een van hen ben. Je zou zeggen, allebei Europees blank, maar blijkbaar is er toch iets onderscheidends. Ik werd dus aangestaard door zo’n 15 mensen, heel ongemakkelijk. Ik zette mijn grootste neplach op en heb ze vriendelijk gedag gezegd, ze waren vriendelijk terug maar bleven wel constant staren. Stefanie, het was Venezuela 2.0. Het werd nog spannender toen mijn gezelschap eindelijk uit het kleedhokje kwam. Hij heeft een ander kleurtje dan ik, ziet er niet bepaald standaard uit, en we hoorden ook nog bij elkaar. Dat laatste is niet gebruikelijk in die kringen. Nu was het feest compleet. Ik had de echte celebrity experience.
We konden niet samen rennen afgelopen zaterdag want hij moest werken, ach wat jammer nou. In ruil daarvoor ben ik weer met de hondjes gaan wandelen in het park. De weg naar het park is niet zo fijn, dus ik ga alleen met gezelschap van Lancelot of de hondjes. Op de terugweg trof ik een groep straat schoffies… was het dan eindelijk zo ver? In Rio de Janeiro beroven die favela kids toeristen met een mes, en ik zag dit hier ook wel gebeuren. Maar gelukkig waren ze bang voor mijn honden. Wat ook goed helpt is de riem van de gevaarlijkste uitziende hond even extra goed vasthouden als ik langsloop. Hehe. Ik kon zonder problemen doorlopen.
In de sportschool is het erg rustig in het weekend, heerlijk dus. Ik had zelfs een privé sessie, op de steppen springen en core oefeningen. Ik hoef niet eens te zeggen dat ik moe ben, dat ziet hij namelijk aan ‘the face’. Mijn gezicht spreekt boekdelen, meer dan uit mijn mond komt waarschijnlijk. Die mond kan ik redelijk goed beheersen maar mijn gezicht blijkbaar niet. Voor s Middags had ik Respect gecharterd om mee te gaan salsa dansen. Helaas was meneer in slaap gevallen…Hij wilde alsnog komen, maar het salsa gebeuren was al halverwege, dus ik heb gezegd laat maar. #Ruthless. Hij zei dat hij niet meer gaat slapen tot we de volgende keer gaan dansen haha. De boodschap was duidelijk. Als alternatief programma ben ik bij Rob film gaan kijken en ik heb eindelijk het Italiaanse meisje ontmoet die bij hem woont. We moeten nog steeds een keer afspreken.
Doordeweeks weer lekker aan de bak. Ik ben goed bezig met mijn artikelen. De eerste gaat over SOA incidentie (aantal nieuwe infecties) bij mannen die seks hebben met mannen. Het project dat Remco al volledig uitgevoerd had, en wat ik mag opschrijven. Heerlijk. Het tweede stuk gaat over de treatment failure bij HIV positieve kinderen, de reden dat ik hier ben. Het is nog best even wat uitzoekwerk, maar ik kom er wel. Wat ik shockerend vind is het aantal kinderen dat overlijdt aan HIV, dat is wel even andere koek dan Limburgse SOA’s. Ook zie ik dat het heel moeilijk is om kinderen in het behandel programma te houden. Veel kinderen zijn ‘lost-to-follow-up’ zoals dat mooi heet. Ze komen niet meer opdagen op hun afspraken, en kunnen vaak niet meer getraceerd worden. Vervolgens blijft er een (klein) groepje over waar ik onderzoek naar doe, en dan blijken sommige kinderen niet virologisch onderdrukt te zijn. Dit kan verschillende oorzaken hebben, ze nemen de behandeling niet, niet voldoende/regelmatig, of de behandeling werkt niet goed door de resistentie. HIV is goed te behandelen, maar de behandeling mag niet onderschat worden. Het leidt vaak tot heftige bijwerkingen waardoor kinderen of volwassenen niet altijd alle pillen innemen. En dan is er ook nog veel stigma omtrent de ziekte, kortom heel ingewikkeld.
Tijdens het werk werd ik spontaan door een collega uitgenodigd om te komen eten. Wederom iemand die ik niet heel goed ken, en niet vaak mee praat, dus een leuke verassing. Mensen zijn hier zo gastvrij en vriendelijk. Ik ga mijn best doen dit mee te nemen naar huis. Dus dinsdagavond lekker aanschuiven! Ik heb haar kinderen, man en moeder ontmoet, die was toevallig op bezoek. En wat was het eten weer heerlijk, salade met zoete aardappel frietjes en vis. Het was een top avond, we hebben veel gepraat over Zuid Afrika, Nederland, cultuur verschillen, de historie etc. En op de terugweg weer een primeur, de eerste vrouwelijke Uber driver! Ik heb haar meermaals gecomplimenteerd dat ik het knap vind dat ze haar eigen geld verdient en onafhankelijk is.
De laatste tijd zit ik veel aan mijn artikelen en analyses te werken, dus ik ben veel at the office. Ik zei tegen Remco dat ik wel weer een uitstapje kon gebruiken, dus ik kon woensdag mee naar Pretoria. Tijdens de autorit hebben we tijd om te praten, en de collega’s in Pretoria zijn erg leuk. Maduna, die naar Maastricht komt, had me in de lunchpauze meegenomen op sightseeing in zijn te coole zwarte BMW met geblindeerde ramen. We zijn naar de Union buildings gegaan, hier zit het bestuur van ZA. Er is een mooi onderhouden park bij en een mega beeld van Mandela, een aanrader. Hier zag ik ook Aziatische toeristen, die heb ik nog nergens gezien in Joburg!
Zaterdag wederom geen park run, ik had de week ervoor mijn benen getraind en ik kon nauwelijks lopen… Ik had eigenlijk geen plannen afgelopen weekend. Dit resulteerde in gemengde gevoelens; help en heerlijk. S Ochtends ben ik naar de farmers market in Melville geweest, dit waren welgeteld 3 kraampjes! Ik heb wel nog fruit en verse munt kunnen scoren. Volgens Rob moet ik naar de farmers market in Fourways, dus dat ga ik volgende keer proberen. Daarna op een terras gaan zitten voor goede koffie. Ik was weer vergeten hoe lekker goede koffie is, die is hier namelijk zeldzaam. Vervolgens op jacht in tweedehands winkels, eerst ben ik in een boekhandel gaan kijken en daarna in een charity shop. Ik heb vogelboeken voor Vincent en een T-shirt voor mezelf gescoord. Voorheen moest ik hier absoluut niks van hebben, maar ik ben van gedachten veranderd. Mede door het kijken van de docu’s Genaaid op NPO3 en The true cost op Netflix, beiden gaan over de fast fashion industry en wat het met de mensen en natuur doet. Je weet het ergens wel, maar toch was het een eye opener (sorry voor alle Engelse termen, ik spreek hier constant Engels). Kortom, echt een aanrader om te kijken. Eigenlijk heb je ook helemaal niet veel nodig om van te leven. Ik leef hier vrij minimalistisch, en ik mis bijna niks. Dat ene koffer wat ik heb meegenomen was voldoende. Eigenlijk ben ik zelfs onbedoeld het 333 experiment aan het doen; 3 maanden aankleden met slechts 33 items. Hier valt alles onder, ook schoenen en sieraden. Dat is het enige wat ik lastig vind, voor mijn gevoel heb ik elke week dezelfde kleren aan. Ik heb niet zo goed nagedacht over wat handig combineert, en ik alleen dezelfde soort casual kledingstukken meegenomen. Als je dit wel goed aanpakt zal niemand het merken denk ik. Gelukkig kon ik een sportbroek en blouseje van Joëlle lenen, variatie! En kan ik mijn moeder en Vincent vragen voor wat nieuwe aanwas uit mijn kledingkast. Maar desalniettemin, het is goed te doen om van weinig spullen te leven. Rob is een echte minimalist, en ik leer er elke keer weer van als ik in zijn huis ben.
Enfin, die zaterdagmiddag ben ik boodschappen gaan doen en toen kwam ik toevallig buurman Lancelot tegen, dus hij kon mooi zijn spierballen gebruiken door mijn boodschappen te dragen. S Avonds had ik met Respect afgesproken, het was alweer een tijd geleden. We hebben een leuke vriendschap; ik bewonder zijn moves en hij bewondert mijn PhD. Het plan was om te gaan dansen (onze hobby), maar uiteindelijk hebben we de hele avond wijn gedronken en gepraat (hobby nr. 2). Toen we wilden dansen was het namelijk al bijna sluitingstijd…Helaas, dat moeten we binnenkort maar over doen. Die Afrikaanse danslessen moeten er ook maar een keer van komen. Ik was bijna gerold die avond! Een portier zei dat ik mijn tas moest dicht doen, die stond wagenwijd open. Gelukkig zaten telefoon, sleutels en beurs, in volgorde van belangrijkheid, er nog in, maar ik was door het oog van de naald gekropen. #lifeinJoburg. Zondag was ik een beetje moe, dus geen druk programma. Ik heb schoongemaakt, gerend en gewerkt (boring!). s Avonds een film gekeken met buurman. Hoe langer ik in Joburg ben, hoe slechter ik mijn eigen Engels vind. Ik loop er regelmatig tegenaan dat ik een woord niet weet. Enkele voorbeelden; smakelijk, beterschap en cakevorm. Ja, het lijkt simpeler dan het is he! Ondertussen gebruik ik gewoon het dubbele aantal woorden om te beschrijven wat ik bedoel. Vooral s avonds als ik moe ben na een dag indrukken en Engels praten wordt het vaak een creatief gesprek.
Ik ben nog steeds niet met de fiets naar het werk gegaan, en ik heb besloten dit ook niet meer te doen. Het zou belachelijk zijn als ik de criminaliteit van Joburg overleef, en dan van de sokken word gereden door een auto terwijl ik aan het fietsen ben. Dat ga ik niet riskeren. Daarbij neem ik in acht dat ik het verschil tussen links en rechts nog steeds niet weet als ik te voet ben. Het achterom kijken in de dode hoek zit blijkbaar zo in mijn hersenen ingesleten dat ik dit blijf doen. De verkeerde hoek welteverstaan, en de hoek waar ik wél moet kijken, die mis ik dan weer. Ik ben een aantal keren bijna aangereden omdat ‘uit het niks’ een auto kwam aanscheuren. Lancelot moet altijd wel minimaal 1 keer lachen omdat ik verkeerd aan het kijken ben als we naar de sportschool lopen. Geen idee of dit nog gaat verbeteren, ik doe mijn best, maar ik vrees het ergste. So far so good.
Misschien ben ik gewoon aan vakantie toe. Oh wacht, ik ga op vakantie! Mijn amiga Stefanie komt helemaal vanuit Schiphol naar Kaapstad gevlogen om mij (en de wijngoederen ;-)) op te zoeken. Super leuk! We gaan een week samen naar Kaapstad, en ik kan niet wachten. Joëlle en Melissa waren erg te spreken over Kaapstad, en eigenlijk iedereen hier. Het schijnt veiliger te zijn en Europeser, en het heeft stranden…Klinkt als een succes verhaal. Het kan dus zijn dat ik (nog!) slechter bereikbaar ben. Ik laat mijn Iphone vaak thuis (die zijn nogal gewild hier), en vervolgens vergeet ik wat terug te sturen. Sorry daarvoor! Het is niet persoonlijk, ik functioneer hier gewoon op het Afrikaanse tempo.
Dus onthoud voor de komende week, geen nieuws is goed nieuws!
Liefs Geneviève.
@ Ingrid, Oh, ik heb de clip niet eens gekeken, niet handig. Ik zal volgende keer een vrouwvriendelijke clip uitzoeken ;-) Met dansende mannen uiteraard!
Hier gaat nog steeds alles goed. Ik zit inmiddels al op twee derde van mijn werktijd, boehoe . Uiteraard mis ik jullie allemaal, maar verder mis ik vrij weinig eerlijk gezegd. Zelfs mijn eigen bed niet! Dat had ik wel verwacht. Het leven in Johannesburg is zo slecht nog niet. Laatst zat ik op een doordeweekse avond in de tuin van een Italiaans restaurant heerlijke pizza te eten met Nicky (hospita) en een groep vrienden van haar. Korte broek aan, flipflops (het was nogal spontaan..), heerlijk weertje. En ondertussen ontving ik de ene na de andere sneeuwfoto van het thuisfront. I feel for you. Ik moet wel toegeven dat het de afgelopen weken wat ‘frisser’ was, tussen de 20 en 25 graden. Brrr ;-) ik heb zelfs mijn sneakers aan gehad, en een vest s avonds! Het moet niet gekker worden.
Op naar Soweto! Vorige keer dat ik daar was hebben Joëlle, Melissa en ik een fietstocht gemaakt, nu was ik weer naar de kliniek, in Chiawelo dit keer. Ik was op pad met twee artsen, en we gingen wat klinische files doorspitten. Tijdens het analyseren van de dataset was ik wat rare dingen tegen gekomen, en dit gingen we nu checken. Het was voor mij even wennen aangezien ik bij de GGD het datamanagement van de SOA doe, en bedenk wat er moet gebeuren en hoe. Mijn eigen one woman show dus. Nu ging ik mee om te helpen, omdat dit een onderdeel van hun routine werk is. Dus we gingen met zijn drieën aan de slag, en ik heb mijn best gedaan om een stapje terug te doen. Naast het data cleanen gaat het hier ook om het klinische stuk, wat waren de labwaarden van de patiënt, hebben ze de goede behandeling gekregen, moet er nog wat gebeuren etc. Ik kan alleen de simpele dingen, zij deden het geavanceerde werk. We zijn bijna de hele dag bezig geweest, lekker in een hokje zonder ramen en airco. Ik was s avonds niet meer in staat om te gaan sporten.
De zwerver en ik, hij heet Maxwell, zijn inmiddels matties geworden. Hij wist zelfs mijn naam nog de volgende dag! ‘You good? Going for a walk Geneviève?’ Ik geef hem regelmatig een bord eten, en hij vindt alles even delicious. Ik maakte me wel lichtelijk zorgen toen ik een keer wel het bord, maar niet de vork terug kreeg. Straks belandt die vork tussen de ribben van een andere zwerver… gelukkig kreeg ik hem een paar dagen later alsnog terug. Zonder bloed! Maar met smurrie, de hele vork zat onder een plakkerige substantie met korrels. Ik wil jullie even meenemen in mijn wereld met deze levendige beschrijving. Die vork brandde in mijn hand toen ik ermee naar huis liep, wat zat er in hemelsnaam op?! Ik heb het probleem wederom letterlijk en figuurlijk opgelost met kokend water. Ook niet gebruikelijk voor rasta om hem zo terug te geven, normaal is alles ‘afgewassen’. Wat zat er op die vork? Kun je heroïne bereiden met een vork? Heb ik hem ooit een lepel gegeven? Domdom, niet over nagedacht. Ik ga maar gewoon uit van het goede in de mens, hij zal toch geen rare dingen doen met mijn servies? Laatst had ik weer een aantal dagen op mijn bord moeten wachten. Hij kwam schoorvoetend naar me toe met een schuldige blik op zijn gezicht; het bord was kapot. Iemand had zijn zak hard weggezet en toen was het bord gebroken. Hij voelde zich heel schuldig en wilde een nieuw bord voor mij kopen, dat heb ik uiteraard afgeslagen. Ik heb wel zelf een nieuw bord gekocht. Hij loopt altijd rond in sjofele kleren, dus ik zou hem graag een nieuwe (lees tweedehands) outfit aanbieden. Enige probleem is zijn bodytype, niet heel gebruikelijk. Hij is heel lang en heel dun. Dus wederom een oproep, ben of ken jij een schmallie (XS) van minimaal 1.90m lang? Heeft die persoon nog een oude lange broek en/of T-shirt liggen? Ik zou hem graag blij maken hiermee. 1 stuks is voldoende aangezien hij op straat leeft en geen opslag mogelijkheid heeft.
Uiteraard ben ik nog lekker aan het sporten. Ik begin zelfs al een aardige biceps en triceps te zien. Vorige week heb ik mee getraind (lees poging tot) met een echte fitgirl. Leuk om eens wat andere oefeningen te doen. Ze is elke dag daar, dus we zien elkaar regelmatig. Op een gegeven moment zei ze dat het wel genoeg was geweest, omdat mijn husband anders met een kreupele vrouw zou zitten. Voordat ik het in de gaten had zei ik, welke husband? Ze zal wel denken die is lekker geïntegreerd hier. Mensen houden er namelijk regelmatig een side chick of dude op na, naast hun vrouw of man. Fitgirl doelde op mijn ‘trouwring’, die werkt als een tierelier (haha). Ik vergeet zelf vaak dat ik hem om heb omdat ik hem 24/7 draag. Dat is echt een gouden tip. Laatst had ik een interessant gesprek met de Uber driver. Ik vroeg hoe het ging en toen kreeg ik een spraakwaterval over zijn vreemdgaande vrouw. Alle details gaf hij prijs, volgens mij was hij ten einde raad de arme man. Zijn zoon was puberleeftijd en kreeg dit hele gebeuren ook mee, heeft hij meteen het goede voorbeeld gekregen…
Lancelot en ik hebben twee gespreksonderwerpen: sporten en eten. Wat gaan we vandaag doen in the gym en wat ga jij eten vandaag. Ons eetpatroon is nogal verschillend, kort samengevat mijne is vrij divers met in ieder geval groenten, zijne rijst of pap met kip, een enkele keer met bonen. Ik had hem laatst na zijn werk wat van mijn chili con carne gegeven, en hij had beloofd om ook eens voor mij te koken. Afgelopen week was het dan zover. Hij was alleen de groenten vergeten… dus die moest ik nog in de supermarkt gaan halen. Helaas was mijn aardsvijand weer aanwezig en hij was bijzonder irritant. Ik kan ook vrij weinig hebben als ik honger heb. Fijne combinatie dus. Hij ging steeds voor me staan zodat hij de weg blokkeerde en ik niet door kon lopen. Argh. Kortom, er kwam stoom uit mijn oren toen ik weer thuis gearriveerd was (al maakte de kokende man het iets minder erg), en Lancelot zou eens met hem gaan praten (‘praten’?). Misschien had ik beter niks kunnen zeggen, maar ik was total aufgeregt. Op het menu stond het traditionele pap met soep, dat is een soort saus met vlees, uien, tomaat en mijn toegevoegde groentes. En je moet het met je handen eten, toevallig mijn specialiteit. Die pap is een soort harde puree van maïsmeel, best lekker, maar vrij smakeloos om zo te eten. Dus je pakt een bal pap en doopt dat in de saus, erg avontuurlijk en lekker. Ik heb me al laten ontvallen dat hij elke week wel mag komen koken muhaha.
Afgelopen weekend ben ik met Lancelot naar het zwembad geweest, hij was er nog nooit geweest. Dat was ook nog een belevenis. Het begon al bij de weg ernaartoe. Bij mij om de hoek is namelijk een befaamde nachtclub genaamd Stones. Vanaf donderdagavond is het highlife, ja het gaat er ruig aan toe hier. Mensen feesten en drinken dan ook op straat, en het restant sterke drank wordt wel eens gedoneerd aan de zwevers. Vrijdag zat er dus een zwerver laveloos met een fles sterk drank op de grond. Toen we langsliepen bazelde hij ‘Wow, great body’. En denk maar niet dat hij het over mij had haha, nee hij was volledig gehypnotiseerd door Lancelot. Hij raakte er niet over uitgepraat, en ik vond het wel grappig om er nog een paar schepjes bovenop te doen. Look at him! I know, he looks great, hey (ik praat al zuid Afrikaans). Wow look at that body, duimen omhoog. Hehehe, Lancelot was ondertussen aan het proberen te verdwijnen in een denkbeeldig gat. Bij het zwembad bleek dat er een traditionele Afrikaanse familie aanwezig was. En dat zijn meestal nogal wat mensen, een stuk of 15 minimaal. Je hebt vast veel nette Afrikaanse families, maar dit was typo aso. Zelfde soort als in Pilanesberg Joëlle en Melissa…Ze waren zich midden op de dag lekker aan het volgooien met allerlei drank. Er waren ook kinderen bij… Het grappige is dus dat deze mensen afstammen van Nederlanders en ze vaak ook typisch Nederlands uit zien, maar ze zien meteen dat ik niet een van hen ben. Je zou zeggen, allebei Europees blank, maar blijkbaar is er toch iets onderscheidends. Ik werd dus aangestaard door zo’n 15 mensen, heel ongemakkelijk. Ik zette mijn grootste neplach op en heb ze vriendelijk gedag gezegd, ze waren vriendelijk terug maar bleven wel constant staren. Stefanie, het was Venezuela 2.0. Het werd nog spannender toen mijn gezelschap eindelijk uit het kleedhokje kwam. Hij heeft een ander kleurtje dan ik, ziet er niet bepaald standaard uit, en we hoorden ook nog bij elkaar. Dat laatste is niet gebruikelijk in die kringen. Nu was het feest compleet. Ik had de echte celebrity experience.
We konden niet samen rennen afgelopen zaterdag want hij moest werken, ach wat jammer nou. In ruil daarvoor ben ik weer met de hondjes gaan wandelen in het park. De weg naar het park is niet zo fijn, dus ik ga alleen met gezelschap van Lancelot of de hondjes. Op de terugweg trof ik een groep straat schoffies… was het dan eindelijk zo ver? In Rio de Janeiro beroven die favela kids toeristen met een mes, en ik zag dit hier ook wel gebeuren. Maar gelukkig waren ze bang voor mijn honden. Wat ook goed helpt is de riem van de gevaarlijkste uitziende hond even extra goed vasthouden als ik langsloop. Hehe. Ik kon zonder problemen doorlopen.
In de sportschool is het erg rustig in het weekend, heerlijk dus. Ik had zelfs een privé sessie, op de steppen springen en core oefeningen. Ik hoef niet eens te zeggen dat ik moe ben, dat ziet hij namelijk aan ‘the face’. Mijn gezicht spreekt boekdelen, meer dan uit mijn mond komt waarschijnlijk. Die mond kan ik redelijk goed beheersen maar mijn gezicht blijkbaar niet. Voor s Middags had ik Respect gecharterd om mee te gaan salsa dansen. Helaas was meneer in slaap gevallen…Hij wilde alsnog komen, maar het salsa gebeuren was al halverwege, dus ik heb gezegd laat maar. #Ruthless. Hij zei dat hij niet meer gaat slapen tot we de volgende keer gaan dansen haha. De boodschap was duidelijk. Als alternatief programma ben ik bij Rob film gaan kijken en ik heb eindelijk het Italiaanse meisje ontmoet die bij hem woont. We moeten nog steeds een keer afspreken.
Doordeweeks weer lekker aan de bak. Ik ben goed bezig met mijn artikelen. De eerste gaat over SOA incidentie (aantal nieuwe infecties) bij mannen die seks hebben met mannen. Het project dat Remco al volledig uitgevoerd had, en wat ik mag opschrijven. Heerlijk. Het tweede stuk gaat over de treatment failure bij HIV positieve kinderen, de reden dat ik hier ben. Het is nog best even wat uitzoekwerk, maar ik kom er wel. Wat ik shockerend vind is het aantal kinderen dat overlijdt aan HIV, dat is wel even andere koek dan Limburgse SOA’s. Ook zie ik dat het heel moeilijk is om kinderen in het behandel programma te houden. Veel kinderen zijn ‘lost-to-follow-up’ zoals dat mooi heet. Ze komen niet meer opdagen op hun afspraken, en kunnen vaak niet meer getraceerd worden. Vervolgens blijft er een (klein) groepje over waar ik onderzoek naar doe, en dan blijken sommige kinderen niet virologisch onderdrukt te zijn. Dit kan verschillende oorzaken hebben, ze nemen de behandeling niet, niet voldoende/regelmatig, of de behandeling werkt niet goed door de resistentie. HIV is goed te behandelen, maar de behandeling mag niet onderschat worden. Het leidt vaak tot heftige bijwerkingen waardoor kinderen of volwassenen niet altijd alle pillen innemen. En dan is er ook nog veel stigma omtrent de ziekte, kortom heel ingewikkeld.
Tijdens het werk werd ik spontaan door een collega uitgenodigd om te komen eten. Wederom iemand die ik niet heel goed ken, en niet vaak mee praat, dus een leuke verassing. Mensen zijn hier zo gastvrij en vriendelijk. Ik ga mijn best doen dit mee te nemen naar huis. Dus dinsdagavond lekker aanschuiven! Ik heb haar kinderen, man en moeder ontmoet, die was toevallig op bezoek. En wat was het eten weer heerlijk, salade met zoete aardappel frietjes en vis. Het was een top avond, we hebben veel gepraat over Zuid Afrika, Nederland, cultuur verschillen, de historie etc. En op de terugweg weer een primeur, de eerste vrouwelijke Uber driver! Ik heb haar meermaals gecomplimenteerd dat ik het knap vind dat ze haar eigen geld verdient en onafhankelijk is.
De laatste tijd zit ik veel aan mijn artikelen en analyses te werken, dus ik ben veel at the office. Ik zei tegen Remco dat ik wel weer een uitstapje kon gebruiken, dus ik kon woensdag mee naar Pretoria. Tijdens de autorit hebben we tijd om te praten, en de collega’s in Pretoria zijn erg leuk. Maduna, die naar Maastricht komt, had me in de lunchpauze meegenomen op sightseeing in zijn te coole zwarte BMW met geblindeerde ramen. We zijn naar de Union buildings gegaan, hier zit het bestuur van ZA. Er is een mooi onderhouden park bij en een mega beeld van Mandela, een aanrader. Hier zag ik ook Aziatische toeristen, die heb ik nog nergens gezien in Joburg!
Zaterdag wederom geen park run, ik had de week ervoor mijn benen getraind en ik kon nauwelijks lopen… Ik had eigenlijk geen plannen afgelopen weekend. Dit resulteerde in gemengde gevoelens; help en heerlijk. S Ochtends ben ik naar de farmers market in Melville geweest, dit waren welgeteld 3 kraampjes! Ik heb wel nog fruit en verse munt kunnen scoren. Volgens Rob moet ik naar de farmers market in Fourways, dus dat ga ik volgende keer proberen. Daarna op een terras gaan zitten voor goede koffie. Ik was weer vergeten hoe lekker goede koffie is, die is hier namelijk zeldzaam. Vervolgens op jacht in tweedehands winkels, eerst ben ik in een boekhandel gaan kijken en daarna in een charity shop. Ik heb vogelboeken voor Vincent en een T-shirt voor mezelf gescoord. Voorheen moest ik hier absoluut niks van hebben, maar ik ben van gedachten veranderd. Mede door het kijken van de docu’s Genaaid op NPO3 en The true cost op Netflix, beiden gaan over de fast fashion industry en wat het met de mensen en natuur doet. Je weet het ergens wel, maar toch was het een eye opener (sorry voor alle Engelse termen, ik spreek hier constant Engels). Kortom, echt een aanrader om te kijken. Eigenlijk heb je ook helemaal niet veel nodig om van te leven. Ik leef hier vrij minimalistisch, en ik mis bijna niks. Dat ene koffer wat ik heb meegenomen was voldoende. Eigenlijk ben ik zelfs onbedoeld het 333 experiment aan het doen; 3 maanden aankleden met slechts 33 items. Hier valt alles onder, ook schoenen en sieraden. Dat is het enige wat ik lastig vind, voor mijn gevoel heb ik elke week dezelfde kleren aan. Ik heb niet zo goed nagedacht over wat handig combineert, en ik alleen dezelfde soort casual kledingstukken meegenomen. Als je dit wel goed aanpakt zal niemand het merken denk ik. Gelukkig kon ik een sportbroek en blouseje van Joëlle lenen, variatie! En kan ik mijn moeder en Vincent vragen voor wat nieuwe aanwas uit mijn kledingkast. Maar desalniettemin, het is goed te doen om van weinig spullen te leven. Rob is een echte minimalist, en ik leer er elke keer weer van als ik in zijn huis ben.
Enfin, die zaterdagmiddag ben ik boodschappen gaan doen en toen kwam ik toevallig buurman Lancelot tegen, dus hij kon mooi zijn spierballen gebruiken door mijn boodschappen te dragen. S Avonds had ik met Respect afgesproken, het was alweer een tijd geleden. We hebben een leuke vriendschap; ik bewonder zijn moves en hij bewondert mijn PhD. Het plan was om te gaan dansen (onze hobby), maar uiteindelijk hebben we de hele avond wijn gedronken en gepraat (hobby nr. 2). Toen we wilden dansen was het namelijk al bijna sluitingstijd…Helaas, dat moeten we binnenkort maar over doen. Die Afrikaanse danslessen moeten er ook maar een keer van komen. Ik was bijna gerold die avond! Een portier zei dat ik mijn tas moest dicht doen, die stond wagenwijd open. Gelukkig zaten telefoon, sleutels en beurs, in volgorde van belangrijkheid, er nog in, maar ik was door het oog van de naald gekropen. #lifeinJoburg. Zondag was ik een beetje moe, dus geen druk programma. Ik heb schoongemaakt, gerend en gewerkt (boring!). s Avonds een film gekeken met buurman. Hoe langer ik in Joburg ben, hoe slechter ik mijn eigen Engels vind. Ik loop er regelmatig tegenaan dat ik een woord niet weet. Enkele voorbeelden; smakelijk, beterschap en cakevorm. Ja, het lijkt simpeler dan het is he! Ondertussen gebruik ik gewoon het dubbele aantal woorden om te beschrijven wat ik bedoel. Vooral s avonds als ik moe ben na een dag indrukken en Engels praten wordt het vaak een creatief gesprek.
Ik ben nog steeds niet met de fiets naar het werk gegaan, en ik heb besloten dit ook niet meer te doen. Het zou belachelijk zijn als ik de criminaliteit van Joburg overleef, en dan van de sokken word gereden door een auto terwijl ik aan het fietsen ben. Dat ga ik niet riskeren. Daarbij neem ik in acht dat ik het verschil tussen links en rechts nog steeds niet weet als ik te voet ben. Het achterom kijken in de dode hoek zit blijkbaar zo in mijn hersenen ingesleten dat ik dit blijf doen. De verkeerde hoek welteverstaan, en de hoek waar ik wél moet kijken, die mis ik dan weer. Ik ben een aantal keren bijna aangereden omdat ‘uit het niks’ een auto kwam aanscheuren. Lancelot moet altijd wel minimaal 1 keer lachen omdat ik verkeerd aan het kijken ben als we naar de sportschool lopen. Geen idee of dit nog gaat verbeteren, ik doe mijn best, maar ik vrees het ergste. So far so good.
Misschien ben ik gewoon aan vakantie toe. Oh wacht, ik ga op vakantie! Mijn amiga Stefanie komt helemaal vanuit Schiphol naar Kaapstad gevlogen om mij (en de wijngoederen ;-)) op te zoeken. Super leuk! We gaan een week samen naar Kaapstad, en ik kan niet wachten. Joëlle en Melissa waren erg te spreken over Kaapstad, en eigenlijk iedereen hier. Het schijnt veiliger te zijn en Europeser, en het heeft stranden…Klinkt als een succes verhaal. Het kan dus zijn dat ik (nog!) slechter bereikbaar ben. Ik laat mijn Iphone vaak thuis (die zijn nogal gewild hier), en vervolgens vergeet ik wat terug te sturen. Sorry daarvoor! Het is niet persoonlijk, ik functioneer hier gewoon op het Afrikaanse tempo.
Dus onthoud voor de komende week, geen nieuws is goed nieuws!
Liefs Geneviève.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
