Vakantie, voedselbank en inzamelen

@Stefanie, ja dat vind ik ook! Nog even en we zijn weer reunited <3.

@Maria, soms merk ik wel dat ik s avonds vroeg (denk 21.00) al heel moe ben, maar over het algemeen krijg ik juist energie van alle nieuwe dingen!

Hi,

How are you? Good thanks and you? I’m fine thanks. Zo gaat het hier de hele dag door, bij elke nieuwe persoon die je ziet. Mensen zijn ook lichtelijk geïrriteerd als je meteen ter zake komt zonder vooraf deze small talk te hebben gedaan. Meestal probeer ik mezelf 3 versnellingen langzamer te zetten tijdens alle vormen van communicatie, maar soms vergeet ik het en schiet ik in mijn zeer efficiënte Nederlandse modus. Dat gaat als volgt; hallo, vraag, en wachten op kort en bondig antwoord. Een utopie dus. Op zich maakt die ene extra minuut chitchat niet zoveel uit, en ik heb het idee dat mensen hier meer in contact staan met elkaar en beter gehumeurd zijn. Dus ik doe fijn mee met de cultuur. Ik ben nu soms zelfs degene die als eerste vraagt how are you? Hatsikidee.

Waar waren we gebleven? Rennen op zaterdagochtend. Ik had het park (Emmarentia Dam) uitgekozen om te rennen i.p.v. langs de stoffige weg van de vorige keer. Wat een verademing was dat, er waren zelfs stukjes bos met schaduw, heerlijk. Het rennen ging eigenlijk best goed, ondanks de 10 niet-sporten-veel-eten vakantiedagen ervoor. Lancelot was ook een fijne bliksemafleider…Normaal gesproken heb ik het idee dat mensen mij constant aanstaren en nagapen, nu kreeg mijn hardloopbuddy alle aandacht. Bijna elke vrouw wierp een blik op hem, van vluchtig en onopvallend tot zeer minutieus inclusief hoofd omdraaien. Dit was onafhankelijk van het feit of manlief ernaast liep haha. Hij wordt er niet warm of koud van, dus toen ik hem inlichtte dat twee wandelende (stevige) dames wel erg veel interesse in hem toonden, reageerde hij met ‘they should be running not walking’. Once a trainer…Hij neemt geen blad voor de mond en dat kan ik wel waarderen. Zo kreeg ik de professionele analyse dat mijn benen en armen prima waren, maar mijn buik kon heel wat strakker en platter. Geweldig, ik hou daarvan. Hij zegt ook vaak tegen mij; don’t eat too (lees: so) much haha. Op mijn beurt maak ik zijn kuiten belachelijk, dat zijn namelijk net stokjes. Niet dat ik de meest imposante kuiten heb (thank God), maar ze zijn gespierder dan de zijne. Zo houden we elkaar lekker bezig.

Vervolgens gingen we de dames ophalen van Lanseria airport. Helaas moest ik zowel rijden als navigeren en zat Lancelot alleen maar te kletsen. De dames waren een halfuur eerder geland, dus ze zaten al op ons te wachten. Ik begin ook wat meer gewend te raken aan de rijstijl hier, dat houdt in veel voorrang nemen en op de rechter (snelle) baan blijven zodat je de busjes kan ontwijken. s Middags zijn we met z’n 3en naar het apartheidsmuseum geweest, heel indrukwekkend. Het begint al bij de entree als je wordt ingedeeld in blankie en nie blankie en via aparte ingangen naar binnen moet.

Wat hebben nog een fietstour door Soweto gemaakt, wederom super leuk. De fietsen waren iets minder (vooral het zadel), maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben het Orlando stadion gezien, zijn de Soweto towers op geweest, het huis van Nelson Mandela en Desmond Tutu gezien en uiteraard nog wat souvenirs geshopt. De gids stond braaf en geduldig op ons te wachten, dat had hij geleerd van zijn vrouw haha. De kers op de taart was een fijne lunch en milkshake bij een lokaal restaurant. De ober was zo leuk en vriendelijk, in tegenstelling tot het gros van de bediening hier. We hebben het inmiddels al twee keer flink aan de stok gehad met het personeel. Misschien de volgende keer ook maar op de alfa man manier oplossen…daarover later meer.

s Avonds gingen we uiteten en het nachtleven van Melville beleven. Lancelot wilde wel mee als bodyguard. Ik heb nog even getwijfeld omdat ik niet zit te wachten op incidenten. Dat heeft te maken met twee dingen; de acceptatie van homoseksualiteit en het fysiek oplossen van problemen. We hebben uitgebreid gesproken over homoseksualiteit en dat is een echte dealbreaker tussen ons. Normaal gesproken ben ik faliekant tegen mensen die het niet accepteren, maar ik probeer wat meer open minded te zijn hier. Hij komt uit een heel andere cultuur, met andere sociale normen en waarden. Daar ben je mee opgegroeid, dus dat neem je over. En daarbij heeft hij het wel eens over zijn church, dat helpt helaas ook niet altijd mee. De uitkomst was we agree to disagree, maar ik heb hem wel heel nadrukkelijk gevraagd of hij geen ’actie’ gaat ondernemen. Die actie wilt hier nog wel eens voorkomen, mannen gaan dan even naar buiten om het probleem op te lossen. Dit kan altijd en overal bijvoorbeeld in de sportschool of op een bruiloft, jawel. Het zou niet mijn eerste keuze zijn, maar het is wel heel efficiënt, want ter plekke is meteen duidelijk wie gelijk had/de alfa man is, en het probleem is opgelost. En geen gedoe, gezeur of wrok achteraf. Ik heb zelfs gehoord dat ze elkaar het licht uit de ogen slaan en vervolgens samen naar de apotheek gaan om medicijnen te halen. Ik ben hier veel te wraakzuchtig voor vrees ik.

We belandden al meteen in een café vol met gays, the challenge is on... De muziek was super leuk, en wij hebben ons goed vermaakt op de dansvloer. Lancelot heeft de hele avond op een stoel gezeten en boos gekeken haha, waarschijnlijk een overblijfsel uit zijn tijd als uitsmijter. Ik denk niet dat er een hetero man op ons af had durven stappen, maar we hadden wel veel aanspraak van de gays. Mensen zijn hier open, sociaal en praatgraag, super leuk dus. Ze gaven onze mannelijk gezelschap ook allemaal netjes een hand. Hopelijk krijgt hij nu wat positieve ervaringen. Er waren twee mannen die de sterren van de hemel dansten. Ze hebben geprobeerd ons nog wat Afrikaanse moves te leren, het is slechts gedeeltelijk gelukt. Yooo, wat een avond. Ik ben trots op ze alle drie, de dames voor het trotseren van de dansvloer en de drankjes ;-) en de heer voor het voorbeeldige gedrag. Dit gedrag is voor ons normaal, maar voor hem drie bruggen te ver.

We zijn zondag naar de arts en craft market geweest in Rosebank. Daar hebben we lekker gegeten en zelfgemaakte souvenirs ingeslagen. s Middags naar een salsa feest in de cocktail bar in Melville. Salsa dansen is niet meer gelukt, cocktails drinken wel ;-). Daar ontmoetten we twee schoonzussen waar we leuk mee hebben gepraat en even later liep Rob nog langs die daarna is aangeschoven. Een bont gezelschap. Rob was vaak het lijdend voorwerp in een gezelschap met 5 vrouwen, maar dat vond hij gelukkig niet erg. Of hij deed alsof. We zijn allemaal niet op ons mondje gevallen, onze one liners waren ‘ruthless’. Die avond heb ik ook nog gefactimed met mijn oma, het hele gezelschap, inclusief ober, heeft gezellig meegezwaaid. Top timing Vincent! Een van de zussen durfde het aan om een flaming Lamborghini te bestellen (we zijn inmiddels beland bij de shotjes), dat zijn 3 soorten sterke drank die op een bepaalde volgorde in het glas worden gegooid waardoor er een reactie ontstaat. Dit shotje staat in brand en de kunst is zo snel mogelijk door het rietje te drinken. Wij hebben het bij een B52 gehouden en een shit in the woods voor Melissa hahaha, dat was nog niet eens de meest exotische naam op de kaart… Jullie begrijpen nu wel, ik voel me weer 17 hier.

Maandagavond naar Braamfontein, een uitgaansgebied in de buurt van het centrum, dit was een tip van onze dansvrienden. Helaas viel er op maandagavond niet veel te beleven. We raakten al vrij snel aan de praat met 3 jongens die naast ons zaten. Alles leuk en gezellig, Joelle en ik wilden zelfs nog mee naar ‘the club’ na het eten, maar de avond kreeg een bittere nasmaak. Eén van de jongens was namelijk opeens verdwenen met 2 Iphones van de ander en liet ze zitten met de rekening. Het bleek een ex-collega van één van de twee te zijn… Welcome to Joburg!

Dinsdagavond moesten de dames helaas weer naar huis. Het werd nog even spannend want een uur voordat ze naar de luchthaven moesten zat ik ingesloten op de badkamer. De klink werkte niet meer… Vriend van Nicky erbij gehaald die de klink eraf ging schroeven, maar de deur ging niet open. Er zat wel een raam in, maar dat was geen optie. Het was nog 2,5 meter naar de grond, en dit was een heel smalle spleet van zon 30 cm waar ik niet tussen gepast had. Bovendien zou ik niet ertussenuit komen…Bij de achterburen was een hoge muur bedekt met rollen prikkeldraad. *slik*. Gelukkig raak ik niet snel ik paniek, maar ik was wel erg opgelucht dat ze er nog waren. Geen idee wat ik had gedaan als ik alleen was geweest. Uiteindelijk na ongeveer een halfuur heb ik mezelf kunnen bevrijden d.m.v. een nagelschaartje met kromme punt. Overlevingsinstinct? Alternatieve carrière? Who knows. In de toekomst zal ik niet snel meer een WC deur dicht doen…

En toen was de tijd van gaan gekomen :-( Joëlle en Melissa gingen terug naar huis. Ik heb een super leuke vakantie met ze gehad, en zij hopelijk ook met mij. Ik vind het geweldig dat ze de halve wereld over gevlogen zijn om mij hier te komen opzoeken. Wat een fijne vriendinnen heb ik toch!

Het voelde ineens wel eenzaam in mijn eentje, dus ik ben dinsdagavond nog naar de sportschool gegaan. Daarna terug naar huis gelopen met mn buurman Lancelot. Toen we even stonden te praten kwam er weer een junk die ons een (gestolen?) horloge probeerde te verkopen. Super irritant, maar uiteindelijk gaan ze wel weer weg. Ik zag echter een soort vuurtje ontstaan in de ogen van buurman. Gelukkig droop de junk op dat moment af. Lancelot had er genoeg van en zei dat hij iets eraan moest doen. Oh ow. Ik heb geprobeerd om het uit zijn hoofd te praten, dat het niet eerlijk is aangezien hij bijna 2 meter is en dat mannetje zon anderhalve. Dat gaat echt niet goed. So far so good, maar ik weet niet hoe lang ik de situatie nog kan sussen. Ik ben hier wel stoer aan het schrijven over dat alfa mannen gedrag, maar ik wil het liever niet live meemaken.

Deze week ben ik weer met Remco mee geweest naar de uni in Pretoria. Vincent had chocolade gekocht voor de vrouwelijke professoren, die koeriers Joelle en Melissa meegenomen hadden. De repen hadden de Kruger hitte niet helemaal overleefd, maar de smaak is hopelijk nog goed. Ze waren er erg blij mee, dus wederom dank! s Avonds ging ik een rondje wandelen en toen kwam de rasta man naar me toe om iets te vragen. Zou hij dan eindelijk om geld gaan vragen? Maar nee, hij vroeg om eten want hij had zo’n honger. Daar kan ik dus echt geen weerstand aan bieden. Ik hou heel erg van eten, en ik ben niet te genieten als ik honger heb, en dan is mijn honger waarschijnlijk heel anders dan de zijne…Dus ik had hem beloofd dat ik iets zou langsbrengen op de terugweg. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had nog pasta over van de dag ervoor en heb hem een flink bord opgeschept. Hij was in de zevende hemel met mijn zelf gekookt hapje waar zelfs groenten in zaten. Ik moest natuurlijk wel het bord terug hebben, maar gelukkig kwam hij daar de dag erna mee aanzetten. En ik kreeg een lading complimenten over hoe delicious mijn eten was. En dat terwijl ik helemaal niet van koken hou. Tja, en dat bord is nog een probleempje. Het zag er een soort van afgewassen uit, of heeft hij het misschien afgelikt? Mijn hersenen maken overuren, want wat zit er nu allemaal op dat bord en die vork? Bacteriën, virussen, drugs, andere enge dingen? Dit is heel ongewoon voor mij aangezien ik totaal geen last van smetvrees heb. Ik eet gerust dingen die op de grond zijn gevallen of iets wat over de datum is (collega’s herkennen dit), maar dit afgelikte zwerverbord maakte iets in mij los. Zou ik het apart houden voor hem, en er zelf niet meer van eten? Nee, dat is belachelijk. Uiteindelijk heb ik kokend water erin gegoten, waarschijnlijk herhaal ik deze procedure nog een aantal keer. En dan ga ik er gewoon weer zelf van eten. Slik.

Ik ben wel van plan deze meneer vaker wat voor te schotelen. Nu stop ik hem af en toe een banaan toe. Misschien zitten er toch nog ergens moedergevoelens verstopt haha. Hopelijk is hij tegen de tijd dat ik vertrek een kilootje aangekomen. Koken moet ik toch, en dan kan ik er net zo goed een portie bij maken. Volgens Wencelot is hij zo mager vanwege het drugsgebruik *kijkt er heel vies bij*, maar drugsgebruikers moeten ook eten. Het is makkelijk oordelen over deze mensen als je zelf wel een andere keuze hebt.

Vrijdagavond ben ik gaan sporten. Het lijkt net alsof ik super sportief ben en mega veel sport, maar ik heb verder vrij weinig te melden over wat er doordeweeks gebeurt. Het valt dus reuze mee ;-) Dit keer waren we met z’n tweeën want het was zijn vrije tijd, met andere woorden het werd een lange sessie. Hij werkt namelijk een shift van 8 uur en gaat daarnaast nog 2-3 uur per dag trainen. Als ik tijdens de shift kom, maak ik mezelf er goed vanaf met zo’n 1.5 uur, maar tijdens zijn eigen sessie is het afzien. Het programma van vandaag, armen en borst. Dat laatste was mijn absolute dieptepunt aangezien ik 10 kilo geduwd had (even voor de duidelijkheid, dat is dus alleen de stang…) en hij 100 kilo. Verschil moet er zijn. Ik ga gewoon door. Uiteindelijk was ik bijna 3 uur later pas weer thuis pfff. Dus zaterdag heb ik flink gezeurd tijdens het rennen. En nog is hij me niet zat hahaha, voor hoelang nog? Hij had een zwart pakje met lange mouwen en lange broek aan, terwijl het om 7.00 al zeker 20 graden was. Deze outfit had hij gekozen zodat ‘people’ (lees vrouwen) niet naar hem zouden kijken. Ik heb deze theorie niet kunnen toetsen want we hebben apart gerend; hij 2 rondjes, ik 1…halve.

Om 10.00 werd ik thuis opgehaald door de hoogleraar en zijn vrouw die ik op de Christmas party van mijn collega had ontmoet. Wat een luxe! Eerste stop een eco markt in Bryanston, en dat was leuk! Allerlei kraampjes met vanalles en nog wat qua duurzame en biologische producten. Souvenirs, planten, kleren, oliën, schoenen, groenten etc. Er was ook een café onder de bomen waar een bandje speelde. Daar had ik een lekkere mini quiche met spinazie gegeten, heerlijk. Dit is echt een aanrader, mocht je ooit in Joburg belanden. Heb nog een paar leren slippers met gouden versiering gekocht. Naast mij was een Duits stel ook aan het passen, 20 verschillende paren gepast en tussendoor waren ze al aan het afdingen. Nou is afdingen hier heel gebruikelijk/noodzakelijk, maar ken je prijs en ken je locatie. Niet op deze fancy markt dus. En de prijs was meer dan redelijk. Dat meisje moest vervolgens de bazin gaan bellen, want zij was (uiteraard) niet zelf de eigenaresse. Toen ik terugkwam van het betalen, dat moet ergens anders, waren ze weg. En wat denk je, niks gekocht! Ik heb dat meisje nog wat randen toegestopt ter compensatie van deze vreselijke toeristen. Vervolgens op naar een natuurgebied waar je helemaal naar de top van de heuvel kunt lopen om van het uitzicht te genieten. Het was een beetje warm (bloedheet), ja wederom mijn schuld omdat ik ‘pas’ om 10.00 kon afspreken, maar het uitzicht was top. Via een mooie wandeling weer naar beneden en op naar de lunchspot. Wederom een heel mooi terras aan het water met uitzicht op een heuvel met rotsen. Ik had een pizza genomen die erg goed smaakte, en je kunt de restjes mee naar huis nemen. Vervolgens heb ik hun huis bezocht en heb ik met de dame des huizes nog aan het zwembad gelegen wat bij het complex hoorde. Een heerlijk einde van een geweldige dag. Ik heb gelukkig nog wat terug kunnen doen door hun internet aansluiting te fixen.

s Avonds had ik ‘de piep leag’, en heb ik alleen het restant pizza gegeten en op de bank gelegen. De schoonzussen van de week ervoor hadden me gevraagd om mee uit te gaan, maar ik was KO. Ik heb wel mijn rastaman nog voorzien van rijst met curry. Hij stond op dat moment te dealen op straat en ik stond daar met mijn bordje warm eten. Ik had geen zin om te wachten, dus ik ben even tussen de drugsdeal in gestapt om hem het eten te geven. Je had de gezichten van die mannen moeten zien…Ik hou hun dealer in leven, dat zouden ze zelf ook eens mogen overwegen.

Zondag zou ik eigenlijk gaan hiken, maar ik had niet zo goed opgelet bij mijn aanmelding. Het was namelijk in Groenkloof, en dat ligt bij Pretoria. Ik zou dus twee Ubers en een trein moeten nemen om daar te komen. Op zich geen probleem, maar wel als de hike om 7.00 start…Dat betekent dus uiterlijk om half 6 vertrekken. Eeeuh, ik heb me toch maar afgemeld. Dat voelt voor mij rot, omdat ik een belofte-maakt-schuld en ik-zeg-niet-af type ben. Bovendien is deze hike elke 3e zondag van de maand, en ik ben er de volgende keer niet, kortom het is nu of nooit. Maar het was te veel. Ik heb het overlegd met Vincent, en hij vond het verstandig om een rustdag in te lassen. Ik ben namelijk iemand die veel leuk vind en (bijna) overal ja op zegt, zodoende neem ik vaak teveel hooi op mijn vork. Al doende leert men.

Ik heb twee nieuwe huisgenoten; Bugel en Ava, twee grote honden van gemengde komaf (ik zou zeggen coloured ;-)). Ze horen bij een vriendin van Nicky die tijdelijk bij haar verblijft. Bugel is nogal een alfa mannetje, en hij vindt het leuk om het huis te bewaken door wild te blaffen en op vreemden af te stormen. Ik hoor ook bij die vreemden. Begrijp me niet verkeerd, ik vind honden heel leuk, maar agressieve blaffende en grommende honden niet…Misschien lijk ik toch meer op mijn oma dan ik dacht. Kortom, we hadden geen goede start samen. Zondagmiddag wilde ik in het park gaan wandelen want het was lekker weer (zo’n 25 graden met zon), en ik word blij van wandelen in de natuur. Toen kwam Nicky met de vraag of ik de honden kon uitlaten want zij hadden een feestje. Uiteraard! Ik kon met ze naar de Koppies en ze daar loslaten. Nou zijn de Koppies mooi, maar ook onveilig, en ik ken de weg niet (meer). Alternatief plan, naar Emmarentia park (waar ik ook ren). De hondjes waren wat schrikachtig van de racende auto’s en we hadden een paar riem incidenten. Rondwandelen met twee honden is namelijk best een taakje (toch J&M?). Links, rechts, achter, voor, en ik maar die riemen uit elkaar proberen te vissen. Het dikkerdje (de dame) zat al meteen overal te snacken, volgens mij waren het botjes…En er lag her en der glas…Ik had al vrij snel het zweet op mijn voorhoofd staan haha. Eenmaal in het park verliep alles van een leien dakje gelukkig. Ze waren super braaf; bleven bij mij in de buurt, uit de buurt van andere honden en ze kwamen meteen als ik ze riep. Wat een verademing, en wat was het leuk! Die honden geven toch een andere dimensie aan het wandelen. Ene sprong meteen in het water en ze rolden lekker door de modder. Ze hoeven gelukkig niet mijn huis in muhaha. De weg naar Emmarentia is niet heel prettig, langs een drukke weg met wat middelmatige types onderweg. Mannen waar ik normaal gesproken bang voor zou zijn, waren nu bang voor mij met deze beesten. Ha! Probeer nu maar eens mijn telefoon te jatten! Moe maar voldaan weer terug naar Melville. De terugweg is echter 3k bergop, volgens mij hadden de hondjes het nog zwaarder dan ik... Vervolgens lagen ze uitgeteld op het gras, en ik uitgeteld op de bank. De eigenaresse was erg blij (ik had nog wat kiekjes van haar schatjes gemaakt), en ik word getrakteerd op pizza, jam.

Vandaag weer aan de slag! Geen spannende verhalen uit het veld dit keer, ik ben voornamelijk aan mijn artikelen aan het schrijven. Morgen ga ik weer mee naar een kliniek in Soweto om naar wat klinische dossiers van kinderen te kijken. Ik ben erg benieuwd wat ik nu allemaal ga tegenkomen. Tijdens onze Soweto fietstocht zijn we langs een krottenwijk gekomen. Daar zamelen ze spullen en geld in, voornamelijk voor de kinderen. Deze kinderen worden door de wijk opgevangen zodat de tienermoeders hun school kunnen afmaken. Een super initiatief dus! Geld vind ik soms moeilijk voor dit soort projecten, maar spullen kunnen ze altijd gebruiken. Mijn moeder komt over een paar weken hierheen samen met Roger, en zij zullen een extra koffer met spullen meenemen. En we hebben nog wat vulling nodig!

Dus heb jij nog kinderkleren, kinderspeelgoed (liefst zo sloopproof en milieu vriendelijk mogelijk), of andere dingen wat deze kinderen en volwassenen kunnen gebruiken? We vragen niet om nieuwe spullen, maar goede tweedehandsjes, met het oog op de natuur :-). Mocht je nog niet overtuigd zijn, kijk dan even naar de bijbehorende foto’s…

Qua verwachtingen management, het is een druppel op de gloeiende plaat, en ik kan niet beloven dat alles helemaal perfect terecht komt, maar ik geloof in deze organisatie. Wil je wat geven, laat het mij of mijn moeder dan weten, dan kan zij het koffer vullen met spullen die hier een tweede leven krijgen. Bedankt alvast!

Als afsluiter nog een leuk liedje. Deze is speciaal voor Joëlle en Melissa, om de Melville-feeling weer even te krijgen. En nu maar oefenen in de slaapkamer ;-)

https://www.youtube.com/watch?v=Npw4M2XLZK0

Liefs,

Geneviève.